Rozdział VII

            Chłopiec siedział niecierpliwie na łożu w swej sypialni, patrząc w sufit z zamyśleniem wypisanym na bladej twarzyczce. Zastanawiał się, dlaczego demon nie przyszedł. Dlaczego nie wrócił wieczorem i aż do teraz nie przeszedł chociażby obok tego pomieszczenia?

            Ciel skończył z czytaniem dzienników Tanaki około dziesiątej wieczorem, dziwiąc się, iż lokaj nie przyszedł jeszcze do niego z przypomnieniem o śnie. Przeniósł się dość szybko do swojego pokoju, gdzie jakiś czas spędził przy oknie. Obserwował mozolną wędrówkę księżyca i gwiazd na nocnym niebie, czekając tak naprawdę na Sebastiana. Ten nigdy się nie spóźniał, nigdy nie zapominał o swoich obowiązkach. Niebieskooki nie rozumiał zatem, dlaczego jego lokaja nadal nie ma.

            Ciel, ty głupcze. Oczywiście, że on nie zapomniał ot tak. Wiesz doskonale, że gra dopiero się rozkręca, a ty, nie znając nadal zasad, możesz tylko obserwować. Przecież to może być jedna z części tej zabawy!

            Ten wniosek nasunął się dość szybko, nie minęła nawet północ. Chłopiec jednak nadal uparcie nie wołał Sebastiana, nie wiedząc, o co temu chodzi.

            I tak spędził ostatnie parę godzin, leżąc, nasłuchując i czekając. Któraż mogła być godzina? Druga, trzecia nad ranem? Nie później. Czy był w ogóle sens nadal siedzieć i marnotrawić czas, kiedy można się spokojnie przespać? Przecież we śnie demoniczna natura, która nigdy nie udaje się na spoczynek, i tak zbudzi go w razie konieczności.

            Młody hrabia przewrócił się zatem na bok i, nie kłopocząc się czymś tak trywialnym jak przebranie się w koszulę nocną, zamknął powieki, oddając się w miękkie i ciepłe ramiona Morfeusza.

            -Paniczu, nie powinieneś spać w ubraniu – cichy głos wyciągnął go zza przytulnej zasłony snu. Młodemu Phantomhive’owi jednak wyraźnie coś nie pasowało. Ten głos... Należał, a jakże, do Sebastiana, lecz coś było nie w porządku... Tak, cichym głosem nie budzi się ludzi, takim również głosem nie budziłby go demon...

            Sukinsyn!

            Z tą myślą chłopiec otworzył oczy, marszcząc gniewnie brwi.

            Tak jak się spodziewał. Sebastian dosłownie wisiał nad nim, czarne kosmyki prawie, że dotykały bladej twarzy niebieskookiego. Gdyby nie doskonała wręcz umiejętność panowania nad sobą, zarumieniłby się, bez wątpienia. W takich chwilach mógł dziękować Bogu, że stał się demonem.

            Lokaj uśmiechał się kpiąco, z bezczelnością patrząc wprost w lekko zmrużone z irytacją oczy. Ręce oparł po obu stronach jego głowy, naciskając na materac.  Ciel aż się zdziwił, że tego nie wyczuł.

            Drań się stara, żebym nie zauważał.

            Postanowił jednak zagrać wraz z nim.

            -Doprawdy, Sebastianie? Zatem mnie przebierz, nie przyszedłeś bowiem wieczorem – rzekł, wzrokiem rzucając demonowi wyzwanie.

            Ten jedynie spojrzał na niego z tym pobłażliwym uśmiechem i od razu zaczął wykonywać polecenie. Choć... Takiego sposobu chłopiec się nie spodziewał.

            Michaelis cały czas nachylał się nad swym paniczem i, rozpinając mu niespiesznie koszulę, wpatrywał się w błękitne oko chłopca. Rozpinał guziki niezwykle powoli, a im niżej schodził, tym częściej niby przypadkiem zahaczał odzianymi w białe rękawiczki dłońmi o skórę hrabiego. W końcu „uporał” się z górną częścią odzienia i ściągnął je, podnosząc lekko jego ciało. Ciela tymczasem przechodziły delikatne dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Ledwie wytrzymywał to spojrzenie, ten dotyk, zapach, tę bliskość... Zacisnął szczęki w odruchu, kiedy demon niespodziewanie przejechał palcem po jego mostku, na moment przenosząc spojrzenie na jego odsłonięty tors.

            -Miałeś mnie przebierać, nie zaś sprawdzać dotykiem czy przypadkiem nie schudłem. Z tego, co wiem, nie grozi mi to w najbliższej przyszłości – powiedział hrabia, odpychając w końcu lekko lokaja i podnosząc się do siadu.           

            -Owszem, paniczu. Już kontynuuję – odparł ten po krótkiej chwili.

            Nadeszła jednak kolej na spodnie Ciela. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, w jaką grę obecnie zabawia się demon. Zatrzymał więc dłonią Sebastiana i rzucając krótkie: „Obejdzie się”, sam ściągnął resztę odzienia, pozwalając działać mężczyźnie wyłącznie z koszulą nocną. W tym czasie spojrzał przelotnie na zegar, rejestrując, iż jest wpół do piątej rano. Nie będzie miał więc zbyt długiego snu, czym – pewnie z przyzwyczajenia – ciut się zmartwił.

            Lokaj również i z koszulą ociągał się w dziwny sposób, to tu, to tam muskając ciało chłopca. Ten przez chwilę zaczął się zastanawiać, co by było, gdyby demon dotykał go w bardziej otwarty sposób, w innych okolicznościach, pozostawiając po dłoniach – i kto wie czy nie czymś jeszcze? – rozgrzane ślady, domagające się dalszych pieszczot... Cóż, ten tok myślenia niósł jednak za sobą pewne... Widoczne efekty, którymi niebieskooki – bynajmniej - nie chciał się chwalić.

            W końcu czarnowłosy skończył, przelotnie przejeżdżając wzdłuż żeber chłopca, na co ten odwzajemnił mu się zirytowanym spojrzeniem, mówiącym: „Jeszcze raz, a pożałujesz”. Pozostała jedynie czarna przepaska na oku panicza, którą także powinno się ściągnąć.

            Sebastian nachylił się stanowczo za blisko chłopca i sięgnął rękoma na kokardkę z tyłu głowy, będąc na tyle bezczelnym, aby przy tej czynności ocierać się policzkiem o jego szaroniebieskie włosy. Wreszcie z „wielkim trudem” rozwiązał prosty węzeł i odłożył czarny kawałek skóry na stolik obok łóżka. Nie wyprostował się jednak, będąc wciąż tak niebezpiecznie blisko, że wystarczyłoby odwrócić lekko głowę w bok, aby pocałować lokaja.

            Ten widocznie również to wyczuwał, tak samo jak nagłe wahanie panicza, i nie odsuwał się. Położył za to jedną dłoń na jego ramieniu i wyszeptał mu wprost do ucha, obok którego ostatnio znajdował się za często w bliskim sąsiedztwie:

            -Czy chcesz jeszcze czegoś, paniczu? – Odwrócił się tak, że patrzył teraz na niego swoimi pełnymi arogancji, burgundowymi  oczyma.

            Ciel odpowiedział mu odważnym wzrokiem. Mimo to wahał się. Nadal się wahał czy na pewno wypowiedzieć ten jeden rozkaz... Wąż kusił, ale czy on chciał być Ewą?

            -Pocałuj mnie, Sebastianie – powtórzył jak niegdyś swe słowa.

            Tym razem jednak rzeczony Sebastian nie zdziwił się. Wplątał za to dłoń we włosy chłopca i przywarł do niego w długim, namiętnym pocałunku, co rusz przejeżdżając językiem po rozchylonych w niemym oczekiwaniu ustach. Kazał im trochę poczekać, zanim wreszcie do wspólnego tańca zaprosił drugi, wilgotny i czekający na to zaproszenie język. Młody hrabia tymczasem zamknął oczy i oddał się grze demona bez protestu, zakładając mu niepewnie ręce na ramionach i przyciągając do siebie. Wcześniej nie czuł się aż tak obezwładniony zapachem lokaja, jego miękkimi wargami, napierającymi z rozkoszą na jego usta. Teraz jednak pozwolił im nad sobą zapanować, omamić, niczym intensywnym kadzidłom czy też tytoniowi.

            W końcu oderwali się od siebie. Lokaj przez chwilę patrzył jeszcze w oczy zaczynającego czuć podniecenie chłopca, opierając się o jego czoło. Ten szybko zreflektował się i puścił go, kładąc sobie ręce na kolanach. Po tej błogiej chwili miał przyśpieszony oddech, który nie wyregulował się jeszcze, gdy lokaj opuszczał jego pokój, życząc „dobrej nocy”.

            Tej nocy Ciel spał niewiele.  Właściwie nie licząc krótkiej drzemki przed przyjściem Sebastiana, nie zmrużył oka wcale.

            Po tamtym incydencie – chłopiec nie mógł inaczej nazwać tego w myślach – położył się pod kołdrą na boku, patrząc przez okno na niebo, na którym niedługo po tym rozlała się różowa poświata nachodzącego słońca.

            Niebieskooki nadal pozostawał umysłem w tamtej chwili, do czasu, gdy posłyszał bezczelnie zbliżającego się demona, który następnie, równie bezczelnie, nakazał mu wstać i ubrał. Ciel opamiętał się wówczas i zatrzymał swą wyobraźnię oraz marzenia w ryzach.

            Sebastian z aroganckim uśmiechem przywitał go, podał herbatę, na której nazwie młody hrabia nawet się nie starał skupić, następnie zaś przebrał go, już bez zbędnych „ekscesów”. Potem poprosił o zejście do jadalni, gdzie wkrótce zjawi się i Rakoczy.

            -Sebastianie, opaska – rzekł nagle chłopiec, przypominając sobie nagle o tej jednej, istotnej rzeczy.

            -Ach, oczywiście, paniczu. Wybacz mi roztargnienie – odpowiedział demon, podchodząc na powrót do niego. Zanim jednak Ciel się opamiętał, zadał głupie pytanie.

            -A cóż jest niby powodem tego roztargnienia? – W myślach napluł sobie w brodę, gdy zdał sobie sprawę, o co pyta i jakiej odpowiedzi może udzielić demon.

            Ten jednak milczał przez chwilę. Dopiero kiedy nachylił się nad niebieskookim i znów zbliżył się niepokojąco blisko, odrzekł:

            -Masz, drogi paniczu, niezwykle słodkie usta. A teraz, do zobaczenia – przejechał niespodziewanie nosem po włosach chłopca, wdychając jego zapach, po czym wstał, ukłonił się i zostawił zapeszonego mocno panicza samego.

            -Najmocniej przepraszam cię, Cielu. Masz tak niezwykle wygodne łóżka, że aż zaspałem! – Ciszę i spokojne rozmyślania młodego Phantomhive’a.

            -Nic nie szkodzi. Jeszcze nie zacząłem jeść – odparł spokojnym głosem, patrząc na swój talerz z jajkami, croissant’ami i bekonem w jakimś finezyjnym sosie, których nie tknął od piętnastu minut, ponownie gubiąc się w słowach swego lokaja. I z pewnością nie ostatni dziś raz.

            -Och, to dobrze. Choć patrząc na to, aż dziw bierze, że nie zjadłeś tego natychmiast. Wystarczy, że widzę taki posiłek, już czuję ślinkę w ustach, a co dopiero robi zapach! – Tu Rakoczy zaciągnął się aromatem posiłku, siadając przy stole i chwytając w dłonie sztućce. Chłopiec jedynie podniósł brew. Po chwili w pomieszczeniu rozniósł się dźwięk stukania srebra o porcelanę.

            Dzisiejszego dnia pozostali w posiadłości, od rana bowiem po niebie grasowały ciemne chmury, zaś koło dziesiątej zaczął padać rzęsisty deszcz, nawadniając suchą ziemię, która piła łapczywie to, co spadło. Bleederman na dziś zaplanował zapoznanie się z wiedzą arytmetyczną młodego hrabiego.

            Właściwie dawał mu do zrobienia banalne zadania, które robił już dawno temu z Sebastianem (choć wolał nie myśleć o nim, przynajmniej na razie), a które Rakoczy uważał za i tak za wysokie jak na jego standardy wiekowe. W końcu jednak zaczął sprawdzać chłopca i kazał mu robić coraz trudniejsze działania.

            -Wielkie nieba, ty pamiętasz aż trzydzieści cyfr po przecinku w liczbie pi! Aż dziw bierze, że naprawdę rozumiesz już rzeczy, których niektórzy ludzie nigdy się nie dowiadują! Gdzie ty się tego uczyłeś, chłopcze? – Blondyn w pewnym momencie po prostu patrzył na Ciela z niedowierzaniem w swych błyszczących ametystem oczach.

            -Do tej pory uczyło mnie paru innych ludzi i przede wszystkim Sebastian. Uznali widocznie, że taka wiedza może mi się przydać – odparł hrabia spokojnie, prostując się na krześle.

            -Ten człowiek jest niebywale zdolny. Ale to dobrze. Myślę, że arytmetykę będziemy jedynie powtarzać co jakiś czas, bo nowych wiadomości dla ciebie raczej już nie będzie przez najbliższe parę lat.

            -Zatem co dziś chcesz robić, skoro z tej dziedziny na dziś to koniec? – Spytał Ciel.

            Rozwiązywanie zadań skutecznie pomagało mu zająć myśli czymś innym i nie wspominać o pocałunku i dzisiejszych słowach demona. Te bowiem budziły jakieś ciepło, kumulujące się w podbrzuszu oraz całą feerię różnorakich, bez wątpienia niewłaściwych myśli o swoim lokaju. I o rzeczach, które mógłby z nim robić. Do tej pory nigdy nie posunął się tak daleko, nie wiedział przecież, że ten teren mógłby być wręcz idealny do ich gier. No właśnie, nie wiedział, póki niebieskooki sam mu go pokazał, zapraszając zamaszystym gestem. Choć wtedy nie myślał o takich konsekwencjach, pragnął jedynie dawnego Sebastiana.

            -Może na dziś koniec? Właściwie to już cztery i pół godziny bawimy się tymi zadaniami. A miałem nadzieję, że dziś jeszcze cię czegoś nauczę – teatralnie Rakoczy pochylił głowę na znak swej porażki. – Ale cóż. Najwyższa pora przecież na obiad, Cielu! Nie mów, że nie zgłodniałeś przez ten czas – fiołkowe oczy spoczęły na chłopcu z rozbawieniem, wypatrując jakiejś reakcji. Jednak doszedł go tylko obojętny ton.

            -Może rzeczywiście powinniśmy się nań udać – powiedział, po czym wstał z zamiarem udania się do jadalni.

            -A widzisz. Jeszcze jakbyś się czasem uśmiechnął, byłoby świetnie – radosny ton Bleedermana dobiegł go tym razem z bliższa, bowiem tuż sprzed twarzy. Fioletowe oczy wpatrywały się w jedyne widoczne oko chłopca, dłoń zaś spoczęła na jego głowie, delikatnie czochrając szaro-niebieskie włosy.

            -Jeśli nie zabierzesz tej dłoni, bez wątpienia go nie ujrzysz – Ciel ledwo powstrzymał się przed poważniejszym grożeniem mu. Poczuł się... Dziwnie. Ten dotyk był tak różny od dotyku demona, tak delikatny, niepewny, choć wcale nie nieporadny. Taki... Ciepły. Po jego słowach jednak szybko zniknął, wraz z nadal uśmiechniętą radośnie twarzą blondyna. Wtedy chłopiec skierował swe kroki prosto do jadalni, nie zważając na gwiżdżącego za nim jakąś wesołą melodyjkę Rakoczego.

***

Cóż, nadal żadnych komentarzy. Dobrze, ja nie wymagam. Niemniej byłoby naprawdę miło.

Akcja zaczyna się rozwijać, teraz to już pewne, jak można wyczytać. Ale nie liczcie na szybki seks, przynajmniej na razie.