Rozdział XII

            Siwowłosy stał na dziedzińcu z szerokim uśmiechem, patrząc, bez wątpienia, na Ciela. Po chwili podszedł do niego i wyciągnął dłoń z czarnymi paznokciami, łapiąc za policzek młodego hrabiego. Ten poczuł zapach starego drewna, żywicy i czegoś jeszcze. Podobnego do zapachu demona, lecz zgoła różnego.

            -Naprawdę miło cię widzieć, hrabio Phantomhive – rzekł przerażającym, jak zwykle, głosem, wyciągając ostatni wyraz.

            Dopiero wtedy niebieskooki się otrzeźwił. Położył rękę na nadgarstku Boga Śmierci i ścisnął, odciągając od swojej twarzy. Zmrużył lekko oczy, patrząc we wrogi sposób na gościa. Nie musiał już dbać o grzeczności. Przestał być psem królowej, a jedynie ta profesja zmuszała go niegdyś do znoszenia sposobu, w jaki traktował go Undertaker. Po co miałby teraz udawać „przyjaciela”?

            -A cóż to? Czyżbyś nie cieszył się z moich odwiedzin, młody hrabio? – Mężczyzna przeciągnął znacznie bardziej ostatnią głoskę, a w jego głosie pojawiły się jakby chrapliwe nuty rozczarowania. Uśmiech psychopaty zwężał zaś, gdy oczy Ciela zajarzyły się demoniczną czerwienią, zmieniając źrenice w kocie szparki.

            -Nie była mi ona zapowiedziana, przez co nie wyraziłem na nią zgody. Możesz mi wyjaśnić, co tu robisz, Grabarzu?

            Chłopiec zadarł lekko głowę, by nadal patrzeć w twarz przybyszowi, kiedy ten wyprostował się, wkładając swoje dłonie w luźne rękawy szaty.

            -Czyżby twój wierny lokaj dopuścił się niesubordynacji?

            Pytaniem za pytanie. Ciel nienawidził tego, a wiedział, iż Shinigami będzie w ten sposób odpowiadał nader często. Zanim jednak zdążył jakkolwiek odpowiedzieć, wtrącił się Sebastian.

            -Paniczu, wejdźmy do salonu. Nie godzi się gościa przetrzymywać w wejściu – z tymi słowami demon zamknął drzwi i zaprosił wariacko uśmiechniętego grabarza do rezydencji.

            Przez dłuższy czas w salonie panowała cisza. A raczej względna cisza, bowiem Undertaker chodził wzdłuż ścian, dotykając rys, które wykonał czas i śmiejąc się przerażająco niemal. Wodził palcem po jednej, mamrocząc do siebie ciche słówka, aby następnie wypowiedzieć czyjeś imię i datę, po czym zachichotać.

            Ciel nie mógł porozmawiać z Sebastianem, gdyż ten wyszedł, aby „zaparzyć herbatę”, zaś chłopak był zbyt dobrze wychowany i za nic nie zostawiłby choćby niechcianego gościa samego.

            Zwłaszcza, że nie wiem, co wpadłoby mu do głowy.

            W końcu postanowił się przełamać. Siedząc w fotelu przy hebanowym stoliku do kawy, odchrząknął, nadal patrząc z czerwienią w oczach na Shinigamiego.

            -Grabarzu. Proszę, usiądź i powiedz, co cię tu sprowadza – wysilił się na grzeczniejszy ton, lecz, niestety, ciągle brzmiał on wrogo.

            Siwowłosy, o dziwo, spełnił jego prośbę i usiadł na sofie, bez wątpienia wbijając swoje nienaturalnie zielone oczy w niego.

            -Młody hrabio, gdy dowiedziałem się o twojej śmierci, zrobiłem dla ciebie specjalną trumnę. Z uwagi na twe szlachetne pochodzenie, wnętrze jest obite granatowym jedwabiem. Czyż to nie urocze? Jak my się dawno nie widzieliśmy, chi, chi!

            Niebieskookiemu nawet nie zadrgała powieka. Jedynie wąska źrenica zachwiała się, jakby nie umiała zadecydować czy lepiej rozszerzyć swą czerń, czy też zmniejszyć.

            -Wiesz, że nie o to pytałem. Proszę, wytłumacz mi, po co przebyłeś drogę z Londynu aż tutaj.

            Bóg Śmierci pochylił się w stronę chłopca, szczerząc zęby w parodii uśmiechu. Niezwykły zapach po raz kolejny uderzył w nozdrza, próbując omotać umysł chłopca.

            -A może jedwab powinien być czerwony? Teraz będzie lepiej pasował. Poza tym, szkarłat na czerni wygląda urokliwiej.

            Młody Phantomhive już miał coś odpowiedzieć, gdy nagle usłyszał kroki. Zacisnął szczęki i westchnął zrezygnowany, patrząc na drzwi. Demoniczna barwa tęczówek wróciła do ludzkiego koloru, falując teraz głębokim błękitem.

            Tylko jego tu brakowało.

            -Cielu? Ach, tu jesteś! – Rakoczy skorzystał z łuku miast drzwi i nawet nie zapytał o pozwolenie na wejście. Zatrzymał się jednak, patrząc zdziwiony, nie mniej nadal uśmiechnięty na gościa. – Dzień dobry. Pan jest zapewne grabarzem, który miał dziś przyjechać, prawda?

            Shinigami wyprostował się i skierował swą uwagę na blondyna.

            -Oho, kolejny właściciel firmy Phantomhivewów! Witam, panie Bleederman.

            Fioletowooki zdziwił się widocznie, marszcząc delikatnie brwi.

            -My się chyba nigdy nie spotkaliśmy, panie...?

            -Rakoczy, to jest Grabarz. Poznajcie się, proszę, ja tymczasem zaraz wrócę – Ciel przerwał chętnemu do odpowiedzi Shinigamiemu i wstał. Zanim opuścił pomieszczenie, zobaczył jeszcze jak mężczyźni podają sobie ręce, a Bleederman niemal wzdraga się, zapewne czując chłód skóry siwowłosego.

            Gdy wszedł do kuchni, Sebastian właśnie zalewał herbatę. Zapach jaśminu rozniósł się wokół przyjemną, niewidzialną mgiełką. Lokaj spojrzał na chłopca, uśmiechając się.

            Na dziś mam chyba naprawdę dosyć uśmiechów.

            -Sebastianie, natychmiast wyjaśnij mi, co robi tu Bóg Śmierci, dlaczego ściągnąłeś tu jego, a nie zwykłego grabarza, czemu nie poinformowałeś mnie o jego wizycie i jaką wersję śmierci tamtych ludzi wymyśliłeś? Ponad to, mam nadzieję, że wiesz, iż złamałeś mój rozkaz, iżbym miał być martwy dla ludzi z Londynu.

            Demon odstawił imbryk w orientalne wzory i podszedł do niebieskookiego, patrząc mu w oczy z rozbawieniem.

            -Paniczu, Grabarz zgodził się pochować godnie dwóch braci, którzy przybyli tu wyczerpani, uciekając przed bandytami. Młodszy, niestety zmarł, zatruwając się czymś, co zjadł. Starszy nie wytrzymał zaś utraty jedynej rodziny i zastrzelił się. Posłałem listownie do najbliższego grabarza, lecz ten jest już w podeszłym wieku i może usługiwać jedynie w swojej wsi. Inny stwierdził, że nie może zniknąć na trzy dni, gdyż tyle zajęłaby podróż tu i z powrotem, ze względu na koklusz, który zaatakował kilkoro małych dzieci. Jedynym człowiekiem odpowiedniej profesji, który zgodził się tu przybyć, był właśnie Grabarz z Londynu. Ja z kolei uznałem, iż nie ma potrzeby informowania cię o tak trywialnej sprawie. Ponad to, nie złamałem rozkazu, paniczu. Nasz Shinigami nie należy do ludzi, zaś ty jesteś martwy.

            Na to Ciel nie mógł znaleźć kąśliwej odpowiedzi. Bo jednak... Sebastian go zabił. W t e d y  go zabił. A Shinigami zapewne o tym wiedział.

            -Dobrze. Zatem teraz załatw z nim wszystko jak najprędzej. Nie chcę, aby jakikolwiek Bóg Śmierci tu przebywał. Brakuje jedynie tej rudej pokraki ze swoją dziwaczną kosą.

            Już miał się odwrócić i z powrotem udać do salonu, gdy lokaj chwycił go za rękę, pochylając się. Śmiało patrzał hrabiemu w oczy.

            -Nawet jeśli znalazłby drogę do rezydencji, nie miałbyś być, o co zazdrosny, paniczu – ton głosu lokaja nabrał niezwykłej, kuszącej nuty, trącając niemal o namiętność. Szybko jednak wyprostował się i wrócił po tacę, na którą zaczął przekładać wypełnione aromatycznym napojem filiżanki.

            Ciel tymczasem udał się do salonu. Czuł się, jakby uciekał. Przed wszystkimi uczuciami i emocjami. Sprawiło to, iż w jego umyśle wykwitła pogarda dla samego siebie. Zwłaszcza ze względu na słowa, które mimowolnie wkradły się do rozumu z serca.

            Uciekam. Przed Sebastianem.

            W pomieszczeniu Rakoczy siedział już na kanapie, jak najdalej od wyraźnie zainteresowanego nim Undertakera. Blade usta uśmiechały się miło, lecz ametystowe oczy wyrażały wyłącznie pogardę. Chłopcu zaimponowało to, iż guwerner nie boi się tej kreatury. Mało który człowiek był w stanie wytrzymać bez paniki chociażby krótką rozmowę z nim.

            Na widok jego, wracającego, ożywił się. Niemal natychmiast wstał i podszedł do Phantomhive’a, łapiąc go za ramię.

            -Cielu! Dobrze, że jesteś. Ten człowiek jest, zaiste, intrygujący i ciekawy, lecz powinniśmy wrócić do lekcji. Dziś czeka nas jeszcze trochę pracy – blondyn zawahał się ledwie zauważalnie, nim nazwał Grabarza „człowiekiem”, co zdziwiło niebieskookiego. Spojrzał na mężczyznę podnosząc brew, lecz zdjął jedynie jego dłoń i zajął miejsce na fotelu.

            -Przepraszam, Rakoczy, ale jako od gospodarza tego domu, wymaga się ode mnie przyjęcia każdego gościa. Jeśli nie chcesz, nie musisz z nami siedzieć.

            Tymi słowy przekreślił szansę ucieczki Bleedermana, który już zaczął się wycofywać. Wieczny optymizm i radość, tryskająca z niego niczym lawa z wulkanu, ulotnił się, gdy siadał na powrót obok gościa. Ciela naprawdę zainteresowało, o czym mówili, kiedy poszedł.

            Wtedy wkroczył lokaj niosąc tacę z filiżankami pełnymi parującego naparu. Postawił trzy naczynia na stoliku, po czym stanął przy fotelu panicza. Ten zaś jako pierwszy sięgnął po herbatę.

            -Doprawdy, młody hrabio, masz przy sobie doborowe towarzystwo – odezwał się Shinigami, po czym zaczął znowu chichotać. Ciel nie wiedząc, co oznaczać miała ta wypowiedź, rzekł:

            -Dziękuję, Grabarzu. Swoją drogą, jak toczą się sprawy w Londynie?

            -Cóż, niewiele, niestety, zgonów. A ostatnie zwłoki należały do topielicy, która zabiła się, skacząc do Tamizy. Szkoda, że przeleżała miesiąc pod wodą, bo twarz miała, doprawdy, uroczą – siwowłosy zapatrzył się w splecione dłonie, uśmiechając się szeroko. – Cieszy mnie zaproszenie twojego lokaja. Wreszcie nadeszła jakaś rozrywka.

            Śmiech psychopaty rozbrzmiał ponownie, a chłopiec zastanowił się mimowolnie, ile razy jeszcze gość się zaśmieje.

            Dwie godziny później Grabarz zajął się wreszcie swoją pracą. Ciel z Rakoczym siedzieli przez jakiś czas jeszcze w salonie, lecz gdy usłyszeli pożądliwy głos Shinigamiego, gdy ten zapewne ujrzał zwłoki, przenieśli się do cichszej biblioteki. Tam blondyn ściągnął swoją maskę i przybrał poważny wyraz twarzy.

            -Cielu... – Zaczął. – Powinieneś uważać na to, kogo zapraszasz do swej rezydencji. To... Ten mężczyzna mógł zrobić ci krzywdę.

            Zmrużone w trosce oczy patrzyły na stojącego przy regale panicza, który wybierał akuratnie książkę. Zaprzestał jednak, odwracając się do guwernera. Zanim odpowiedź padła z jego ust, westchnął ciężko.

            -Zdaję sobie sprawę, iż mój dzisiejszy gość jest specyficznym osobnikiem, jednak nie mógłby zrobić mi krzywdy. To tylko grabarz. Nikt inny z jego profesji nie zgodził się na przybycie tutaj. A jego znam dobrze jeszcze z Londynu.

            Rakoczy popatrzył zrezygnowany na chłopca, niczym na dziecko, któremu nawet nie opłaca się tłumaczyć czegoś, gdyż i tak nie zrozumie istoty rzeczy. Hrabiego zastanowiło to i przez głowę przebiegła nawet myśl, że blondyn może coś wiedzieć.

            -Nie wiem, kim naprawdę może być. Ale z dorosłymi chyba rzeczywiście byłeś tam bezpieczny. Wręcz nietykalny – uśmiechnął się gorzko, po czym zmienił temat, pytając o tytuł szukanej przez Ciela książki.

            A może powinienem spytać, kim tak naprawdę jesteś ty?

***

Kolejny rozdział, mam nadzieję, wyszedł lepiej. W każdym razie, jeśli są tu jakieś błędy, proszę mnie poinformować, a postaram się aktualizować post~ ^w^