Rozdział XVII

            Kolejne dni mijały... Dziwnie. Wszystko było normalne, jakby nigdy nic się nie zmieniło. Przynajmniej między młodym hrabią, a Rakoczym. Blondyn ponownie stał się żywy, radosny i nieszkodliwy, poza chwilami, gdy zbliżał się do niego, przytulał go lub czochrał włosy (co, nawiasem, zdarzało się coraz częściej).

            Ciela jednak w tej codziennej „dziwności” irytowało co innego. Były bowiem momenty, w których znajdował się sam na sam z Sebastianem: kiedy demon go przebierał rano, przygotowywał kąpiel i układał do snu. Teraz te spotkania stały się krótkie, oficjalne... I to bolało niebieskookiego.

            Owszem, nieraz przeklinał samego siebie za swoje uczucia, lecz przecież świadomie podjął decyzję o odizolowaniu się od lokaja. Relacja sługa-pan została doprowadzona niemal do skrajności. I właśnie do tego dążył. Jednak pod zamkniętymi powiekami najczęściej widział właśnie tę jedną, jedyną twarz i usta mówiące słowa, które pochłaniał tak łapczywie, jakby wrócił z pustyni, a demon był jego wodą.

            Wciąż pamiętał początek, kiedy to Michaelis nie zdawał sobie sprawy, iż jego panicz sam pragnie przywrócić mu stan nicości, towarzyszący im przed... Przed przyjściem Rakoczego. Usta, które chciały szukać ust, drżały, kiedy Sebastian ledwie powstrzymywał się od ich zaciśnięcia. Oczy chowające za maską obojętności swój zawód. Dłonie pozbawione możliwości dotyku jego ciała. Głos rozchodzący się wokół smakiem gorzkiej wody. Rozsądek mówił mu, aby ignorował to wszystko, lecz w trzewiach chłopiec i tak czuł ucisk, gdy spoglądał na porażkę demona.

            Trzeciego wieczoru czarnowłosy nie wytrzymał. Przycisnął znów niebieskookiego do łóżka, domagając się odpowiedzi, wyjaśnienia. I kiedy chłopiec bez wahania wydał mu rozkaz suchym głosem, chyba wreszcie zrozumiał, że jego gra na nic już się tu nie zda.

            „Zejdź ze mnie. To rozkaz.”

            Poddał się. Chora satysfakcja napłynęła i zalała Ciela zimną, ostrą jak tysiące igieł falą. Złamał go. Po raz pierwszy go złamał. Tego jedynego, z którym to on przegrywał. Wreszcie mógł rzec sobie „szach-mat” w duchu, chełpiąc się tym w swej czarnej samotni. Mógł powtarzać sobie te słowa w kółko, popadając w coraz większy samo-zachwyt. I robił to. Bardzo często. A świadczył o tym ciemny uśmiech; ledwie widoczne uniesienie kącików i rozbłysk w oczach, tańczących swymi gorzkimi iskierkami.

            Rakoczy nie pytał. Widocznie przerażało go to. Lub odrzucało. Gdy tylko Ciel pogrążał się w swojej mulistej radości, guwerner udawał, że szuka jakiejś książki bądź zamyśla się. A chłopcu było to jak najbardziej na rękę.

            Jaka jeszcze radość istnieje w życiu demona? I czy może być ona większa?

            Skutecznie tłumił w sobie ból, zakuwając go w lodowe łańcuchy i pozostawiając w lustrzanej komnacie, gdzie był tylko on i ta „miłość”. Fascynował sam siebie. Nie potrafił do tej pory znaleźć nic, co by pozwoliło mu uniknąć fal ciepła, a teraz... Czuł się, jakby mógł wszystko.

            I tak mijały dni, które zmieniły się w tygodnie. Zima nastała na dobre, zasypując czarne wrzosowiska białym, puszystym pierzem. Porywisty wiatr porykiwał co noc, niosąc kolejne tony mroźnej śmierci. Żadne zwierzęta nie odważyły się wyjrzeć na środek tego pustkowia, gdzie teraz czekało je li tylko powolne i bolesne konanie na śnieżnej pustyni. Niebo ani razu nie wyjrzało zza kołdry szarych chmur, nawet nocą. A raczej, zwłaszcza nocą. I cały świat czekał tylko aż biała królowa z hordą swych białych psów nasyci się śmiercią.

            -Cielu, powiedz mi... Ostatnio jakoś rzadziej napotykam pana Sebastiana. Czy coś mu jest?

            Tego dnia wyjątkowo śnieżyca ustała, zamieniając się w spokojny deszcz białych płatków. Nie minęła jeszcze dziesiąta, a Rakoczy już wynalazł w bibliotece siedemnaście książek, które miał zamiar przestudiować z chłopcem tego dnia. Wyjątkowo młody hrabia nie miał ochoty na naukę. Jego uwagę przyciągał dziś jedynie spokojnie opadający, śnieżny puch.

            Jakby gniew zimy ustąpił spokojnemu oddechowi...

            -Nie. A na pewno nic poważniejszego – odpowiedział, nie odwracając wzroku od okna.

            Blondyn milczał chwilę. Podszedł do niebieskookiego, zwyczajowo kucając przy nim. Dopiero wówczas hrabia przeniósł nań wzrok. Guwerner westchnął ciężko.

            -Może wyjdziemy dziś na zewnątrz? Pogoda wygląda na znacznie lepszą, niźli ostatnimi czasy, drogi chłopcze. A ty nie wyglądasz na chętnego, aby próbować dziś z tobą trygonometrii.

            Młody Phantomhive w końcu przytaknął głową, po czym wstał. Zbliżył się do okna, wyglądając na zewnątrz, aby po chwili rzec:

            -Powinieneś ubrać dziś coś cieplejszego od twojego płaszcza.

            Rakoczy zaśmiał się.

            -Nie martw się. Mam jeden grubszy. Poza tym, toraczej ja powinienem mówić ci takie rzeczy.

            Chwilę później spacerowali powoli przez ośnieżone wrzosowiska. Zimny wiatr odpuścił sobie nieco i teraz był jedynie mrożącym, wilgotnym powiewem, przedzierającym się przez ciepłe warstwy ubrań jedynie od czasu do czasu. Bleederman trzymał Ciela za ramię tuż przy sobie, powtarzając co chwilę coś o zaspach i zwierzęcych norach. Chłopiec jednak nie słuchał, znów pogrążony we własnych myślach.

            Czy ja powinienem pozwalać sobie na wychodzenie z nim? Przecież rzeczywiście może coś ukrywać... Tak, Cielu. Jeszcze zacznij się zastanawiać, czy możesz wychodzić bez wiedzy Sebastiana. Daj już sobie spokój. Ten przeklęty demon zapewne wyolbrzymiał wszystko, jak zwykle. Znasz już te sztuczki. Choć może jednak... Nie wiem. Sam już nie wiem.

            Westchnął ciężko i zatrzymał się. Dopiero po chwili zorientował się, że w tym samym miejscu oglądał jakiś czas temu gwiazdy z blondynem. Wtem przypomniał sobie o czymś.

            -Rakoczy. Pamiętasz tamten gwiazdozbiór, który odkryłeś? Jesienią go stąd widać – spytał, spoglądając na niego.

            -Tak, pamiętam. Właściwie teraz też byłby widoczny, choć w trochę innym miejscu. A co w związku z nim? – odpowiedział.

            -Pozwoliłeś mi go wówczas nazwać. Chciałem spytać czy moja nazwa się przyjęła.

            Rakoczy uśmiechnął się miło, po czym nachylił nad nim. Ametystowe oczy przypatrywały mu się z mieszanką rozbawienia i zaciekawienia.

            -Szczerze? Musiałem wysyłać list trzykrotnie, aby twoje „Abyssus” przyjęto oficjalnie. Ale... Udało się.

            O dziwo, chłopiec niespodziewanie się uśmiechnął. Nie typowym gorzkim uniesieniem kącików ust ani nawet zadziornym, zuchwałym, lecz zwykłym, trochę smutnym, acz szczerym uśmiechem. Takim, jakiego dawno nie używał. Ostatni raz był chyba, gdy... Dopiero stał się demonem. Tak, właśnie wtedy. To przyjemne uczucie pełni i ostatecznego uwolnienia się od przerażającej każdego wizji śmierci sprawiło wtedy, że uśmiechnął się. Jedyna różnica polegała na tym, iż wówczas sycił się swoim szczęściem sam, a teraz stał przed obcą osobą. Co zaś dziwniejsze, nie przeszkadzało mu to. Bo ten właśnie człowiek... Było w nim coś, przez co Ciel nie bał się otworzyć i pokazać choć małej części szczerego siebie.

            I właśnie dlatego nie powinieneś przejmować się słowami Sebastiana. Zapewne kłamał, żeby nikogo do ciebie nie dopuścić. Żeby mieć cię na własność.

            Czy zatem mógł sobie pozwolić na zbliżenie do Bleedermana? Na odsłonięcie zagmatwanego labiryntu zbłąkanej w sobie, parszywej duszy? Rakoczy nie był demonem, który miałby cel, jak pożarcie go. Nie chciał właściwie nic, poza możliwością pozostania tutaj. Chłopiec mógł spełnić to życzenie. A nawet więcej. Tylko czy da radę otworzyć się przed kimś jeszcze?

            -Nad czym tak myślisz, drogi chłopcze? Wyglądasz, jakbyś na moment odfrunął umysłem daleko stąd – odezwał się w końcu guwerner, teraz, dla wygody zapewne, kucając.

            Niebieskooki zaś właśnie podejmował trudną decyzję. Bo cóż z tego, że rozsądek pragnie spokoju, skoro serce wybrało podróż przez ból i niepewność? Po chwili jednak odwrócił się i popatrzył w niebo zasnute ciężkimi, białymi chmurami, bez przerwy sypiącymi delikatnym puchem.

            -Rakoczy...

            -Tak?

            -Czy... Czy mógłbyś mnie objąć?

            Blondyn milczał. Zapewne wpatrywał się weń swymi niesamowitymi fioletowymi oczyma, próbując zrozumieć, skąd ta zmiana. Możliwe nawet, że szukał jakiegoś drugiego dna, podstępu. W końcu jednak, zgodnie z oczekiwaniami chłopca, zbliżył się w dosłownie dwóch krokach, zostawiając w skrzypiącym śniegu ślady butów, i mocno go przytulił, przyciskając do piersi.

            Ciepłe ramiona oplatały młodego hrabię, który wtenczas zastanawiał się czy chciałby, aby właśnie one wywoływały tak silne dreszcze, jak pewne silne, pachnące pożądaniem i grzechem ręce.

            Wrócili niecałą godzinę później, kiedy to fioletowooki stwierdził, iż zrobiło się już za zimno na spacery. Rzeczywiście, spokojny rankiem powiew chłodu zmieniał się powoli w szczypiący mrozem wiatr, wzmagający się cały czas. Ciel nawet nie otrzepał pokrytego śniegiem płaszcza ani butów, gdy rzucał je na podłogę w wejściu. Czekał tam na nich Sebastian, który swoim beznamiętnym wzrokiem powitał dwie wychłodzone postacie.

            -Dzień dobry, panie Sebastianie! Przepraszam za ten bałagan, lecz wybrałem się z Cielem na zewnątrz, żeby obejrzeć zimowy krajobraz z bliska – zaczął Rakoczy, trzymający ze skruszoną miną ośnieżone okrycie. Demon nie patrzył jednak niego, a na młodego hrabię, który nawet nie zaszczycił go spojrzeniem.

            -Paniczu, czy mam przygotować ciepły posiłek? – Spytał oschłym głosem, ostentacyjnie lub nie, ignorując guwernera. Zapewne poprawną była pierwsza opcja.

            -Podaj obiad. A ty, Rakoczy, połóż to na podłodze. Sebastian zaraz posprząta śnieg.

            Lokaj skłonił się i dopiero wtedy podszedł do blondyna, nadal niewiedzącego, co zrobić. W końcu oddał mu płaszcz i zostawił buty, po czym dogonił odchodzącego już w stronę jadalni Ciela.

            -Drogi chłopcze, nie powinieneś być taki surowy! Wygląda to, jakbyś pokłócił się z panem Sebastianem!

            Phantomhive nie odrzekł na to nic, wpatrując się uparcie przed siebie. Blondyn więc odpuścił sobie, wzdychając ciężko. Ostatni raz jeszcze odwrócił się i ujrzał, jak pochylony czarnowłosy rzuca kątem oka nieokreślone spojrzenie w stronę oddalającej się pary.

***

Najmocniej was przepraszam, moi drodzy, za bezczelną wręcz długość (a raczej "krótkość") tego rozdziału. Zostałam wyzuta z weny przez dość upierdliwą infekcję żołądka, przez co przez trzy dni nie napisałam ani słowa. Wiem, że ostatnie trzy "Kolosy" (z których jestem dumna) nie wskazywały na nagłe skrócenie kolejnego rozdziału, lecz, niestety, tak wyszło. Następnym razem postaram się o coś dłuższego niż nędzne, niecałe dwa tysiące słów.