Rozdział XIII

            Tej nocy cały świat przybrał barwę szarości. Deszcz lunął z ogromną siłą, jakby sam Bóg postanowił ponownie oczyścić wodą ziemię i utopić każde żywe stworzenie. Tylko kim teraz miał być Noe?

            Nawet nie dźwięk, a łomot, z jakim ogromne krople, poprzetykane bez wątpienia kulami gradu, uderzały w dach, parapety i ziemię wokół nie pozwalały Cielowi zasnąć. Leżał na wznak na łóżku, spoglądając z nieznanym żadnej duszy utęsknieniem w niebo, skryte za garniturem czarnych chmur. Błękit jego oczu zmył się, ustępując miejsca widzącemu wszystko dokładnie, prawdziwemu po przemianie szkarłatowi; krwistym płachtom tęczówek demona. Pionowe źrenice rozszerzyły się jednak, pochłaniając niemal całą barwę tych niezwykłych, niedostępnych dla ludzi piekielnych oczu.

            Cisza, jaka panowała w rezydencji była nienaturalna. Chłopiec wytężał słuch, ale nie mógł dosłyszeć ani jednego płomienia na świecy, który pożerałby powoli knot, wydając uroczy odgłos skwierczenia i szamotania się. To oznaczałoby, że Sebastian zgasił wszystkie. Zapewne przez wzgląd na Undertakera.

            No właśnie. Bóg Śmierci, niestety, został na dłużej, gdyż lokaj nie zgodził się na jego samotny powrót po rozpętaniu przez wszelakich bogów owej burzy. Demon szybko przygotował mu pokój, lecz grabarz wziął po prostu do pokoju jedną z trumien, uważając, iż „to jego ulubiona”. Właściwie chłopiec nie miał pojęcia, dlaczego zgodził się na przenocowanie Shinigamiego. Może przez wzgląd na jego potęgę i siłę? Zali miał za sobą cały pułk Żniwiarzy, którzy wstawiliby się za „legendarnym Bogiem Śmierci”.

            Przez chwilę młody hrabia zastanawiał się, czym Undertaker zasłużył sobie na to miano. Jako szaleniec, niewyobrażalnym wręcz zdawało mu się, iż dokonał czegoś wielkiego. Doprawdy, gdyby oglądał to wszystko z boku, najbardziej tajemniczą postacią byłby właśnie on. Pojawiający się sporadycznie, mówiący tak niewiele w porównaniu z tym, jaką wiedzę posiadał. Ewentualnie, udawał tak podle mądrego, a był jedynie idiotą, który zdobywał informacje w podobny sposób, jak niegdyś Lau.

            Nie. Nie myśl o nich. O nikim. Jutro Grabarz wyjedzie i znów wszystko zniknie, tak jak zniknąć powinno. Tak jak zaplanowałeś.

            Odwrócił się na bok, nadal jednak patrząc na szarą powłokę chmur, tak gęstych, jak mało, kiedy. Uroda wrzosowiska była, zaiste, niczym z baśni. Raz niesamowicie piękna i przejrzysta, innego dnia mglista, ciemna i mroczna, niemal jak z nocnego koszmaru. Ten niezwykły dynamizm urzekał go za każdym razem, bardziej, niż cokolwiek do tej pory.

            Nagle szum próbujących się ukryć kroków zagłuszył piękne milczenie czarnej rezydencji i przerwał koncert, który wygrywały uderzające w co popadło gradowe i deszczowe kule. Bez wątpienia to Rakoczy szedł korytarzem, zapewne do łazienki.

            Ciel uśmiechnął się gorzko do swoich myśli.

            Gdyby tylko wiedział, że dwa demony i Bóg Śmierci słyszą go doskonale...

            Lecz kroki nie minęły „cicho” drzwi do jego pokoju. Wręcz przeciwnie – zatrzymały się tuż przed nimi.

            Nacisk na klamkę i cichutki zgrzyt. Kolejne skrzypnięcie rozległo się w sypialni hrabiego za sprawą poruszających się zawiasów, naoliwionych bez wątpienia dokładnie, jednak doskonale słyszalnych dla istoty z piekielnym słuchem.

            -Rakoczy, co robisz w mojej sypialni o tej porze? – Spytał szeptem chłopiec, nakładając na demoniczne tęczówki maskę błękitu.

            -Witaj, drogi chłopcze. Miałem właśnie przeczucie, że nie śpisz – również odpowiadając szeptem, blondyn, którego włosy jarzyły się wręcz w mroku, podszedł do łóżka niebieskookiego i klęknął przy nim, kładąc dłoń na bladym ramieniu chłopca. – Chciałem sprawdzić czy wszystko z tobą w porządku. Ta pogoda raczej nie sprzyja snu, prawda?

            Mężczyzna uśmiechnął się. Jego twarz znów była tak blisko Ciela, że ten czuł jego miętowy oddech.

            -Nie, ale raczej przez hałas.

            -Oczywiście, że się nie boisz, to widać. Ale nie dziwota, skoro, jakby nie patrzeć, takie ulewy są fascynujące. Spektaklu niebios mogłyby dopełnić jeszcze błyskawice, nie sądzisz?

            -Tak. Wyglądałoby to... Urzekająco – hrabia westchnął, mimowolnie znów patrząc z utęsknieniem na niebo. Jakiś zbłąkany ptak, którego gniazdo musiała zalać woda, przeleciał przy oknie, machając rozpaczliwie skrzydłami. Chłopiec pomyślał, iż ma on małe szanse, aby przeżyć. Raczej zmoknie i nie będzie się mógł wzbić w powietrzną przestrzeń z powrotem, przez co złapie go prędko lis lub inny drapieżnik.

            -Dobrze, mój drogi chłopcze. Skoro raczej nic ci nie jest, ja już wrócę. Jakby coś się działo, to wołaj śmiało.

            Zanim Ciel coś odpowiedział czy chociaż zareagował, ametystowe oczy zbliżyły się jeszcze bliżej, po czym skryły za jasnymi rzęsami, a także bladymi powiekami. Delikatne usta zaś złożyły ciepły, pachnący pocałunek na policzku młodego hrabi, przyciskając miękki mięsień przez dłuższą chwilę. Potem Rakoczy wstał i wyszedł, starając się być tak cicho, jak wtedy, gdy wchodził.

            Zaś chłopiec pomyślał wtedy jedynie:

            Sebastian mi chyba nie wybaczy, gdy poczuje.

            Rankiem deszcz już nie padał. Mokre podwórze nie zachęcało jednak do podróży. Jeden kary, ciut wychudzony koń na pewno nie garnął się z entuzjazmem do ciągnięcia wozu z trumnami i ich podejrzanym właścicielem, parskając z dezaprobatą i drepcząc w błocie kopytem, jakby chciał jeszcze bardziej podkreślić swoje niezadowolenie z opuszczenia żłobu z sianem, które – swoją drogą - Sebastian wziął nie wiadomo skąd.

            Ach, właśnie. Sebastian. Kiedy wszedł rano do sypialni panicza, zatrzymał się wpierw w progu, wahając przez chwilę czy aby wejść. Lecz gdy podszedł już do Ciela i zaczął go przebierać, spojrzał podejrzliwie na jego policzek i nie odezwał się ani słowem, mrużąc lekko oczy. Chłopak już był pewien, że demon wiedział o nocnej wizycie Rakoczego, a w tym przekonaniu utwierdził go jeszcze brak jakichkolwiek zaczepek czy chociaż kpiącym, aroganckich uśmiechów i spojrzeń.

            Teraz lokaj stał tuż przy jego boku, spoglądając co jakiś czas w stronę drzwi rezydencji, w których stał ów blondyn. Phantomhive nawet się nie zastanawiał, co czai się w jego spojrzeniu. Z jednej strony czuł złość na siebie, że pozwolił guwernerowi na coś takiego, z drugiej zaś pochlebiała mu zazdrość Michaelisa.

            Ale czy to na pewno jest zazdrość?

            Bóg Śmierci właśnie wyszedł z rezydencji, potrącając delikatnie Bleedermana z głupim uśmiechem. Ten zmarszczył czoło i mimowolnie chwycił się dłonią za łokieć, jakby chcąc zmazać dotyk siwowłosego. Odsunął się także, udostępniając przejście gościowi. Undertaker zaśmiał się, patrząc nań ukradkiem.

            Co on powiedział Rakoczemu, że ten sztywnieje w jego obecności?

            W końcu mała, zniszczona, obleczona czarną skórą walizeczka została wrzucona do jednej z trumien, a jej właściciel podszedł do Ciela. Stanął przed nim wkładając dłonie w rękawy i powstrzymując się od śmiechu.

            -Dziękuję ci, młody hrabio, za gościnę. Tak dawno się dobrze nie bawiłem. Szkoda, że umarłeś. Londyn bez ciebie nie jest już tak śmieszny – rzecz jasna, po tych słowach zaśmiał się.

            Niespodziewanie nachylił swą postać nad nim, zbliżając twarz niezwykle blisko. Podmuch wiatru roztrząsł jego siwe włosy, ukazując wąskie, jarzące się zielenią i pełne niemożliwego do opisania szaleństwa, przemieszanego z ogromną mądrością oczy. – Za tę zabawę poradzę ci, abyś dobrze pilnował swojego lokaja. Nie powinieneś go zostawiać samego ani samemu się oddalać, młody hrabio.

            Zanim Ciel odpowiedział jakkolwiek na te słowa – ba! zanim w ogóle zdążył znaleźć jakąś odpowiedź, Grabarz już wyprostował się, po czym wszedł niezgrabnie na kozła, chichocząc pod nosem. Chwycił w dłoń grube lejce i zamachnął batem na biedną szkapę, która bez ostrzegawczego świstu zapewne nie robiłaby sobie nic ze starań jej ruszenia. Niezadowolone parsknięcie rozniosło się w ciszy wrzosowisk i mały powóz Shinigamiego ruszył. Zanim znikł na już nie fioletowych, a brunatnych, poprzecinanych zielenią polach, uniosła się jeszcze piosenka, którą każde dziecko w Anglii, w tym także i młody hrabia znało. Dłoń demona spoczęła na ramieniu panicza, przyciągając go i trzymając blisko jego torsu, kiedy pojedynczy dreszcz przeszedł ciało niebieskookiego przez chrzęszczący, psychopatyczny głos śpiewającego Boga Śmierci.

            -London Bridge is falling down, falling down, falling down. London Bridge is falling down, my fair lady...

            -Ach, jak dobrze, że ten podejrzany typ już pojechał. Nie podobał mi się, Cielu, wcale. Jego ubranie, mowa, śmiech wariata... Zachowywał się przecież jak psychopata! Jak w ogóle pan Sebastian mógł go tu wpuścić?

            Rakoczy wyraźnie odetchnął, gdy znaleźli się z chłopcem sami w bibliotece. Póki był tu Shinigami, fioletowooki się nie uśmiechał ani nie śmiał. Jakby zawsze zachowywał się sucho i srogo w stosunku do świata. Z jakiegoś względu jednak jego postępowanie zirytowało Phantomhive’a, który był teraz pewien, że Bleederman coś ukrywa. Tylko co?

            -Grabarza znaliśmy jeszcze w Londynie. Nigdy nie stanowił zagrożenia i zawsze był pomocny. Tym razem też tak było, Rakoczy. Powinieneś go tolerować, choćby ze względu na to, iż był gościem, nie sądzisz?

            Młody hrabia siedział w ulubionym fotelu, popijając ciepłą, białą herbatę. Nie spoglądał jedynym widocznym okiem na blondyna, lecz wiedział, że tamten stoi teraz między trzecim i czwartym regałem po lewej, szukając książki o literaturze sprzed stu lat, którą ponoć „gdzieś tu widział”.

            We wpadającym przez okno do pomieszczenia żółtawym promieniu tańczyły drobiny kurzu, wykonując bajeczne piruety i zataczając spirale, omijając jedna drugą i zgrabnie przepływając obok siebie. Szumiący na zewnątrz wiatr orzeźwiał powietrze również tutaj, przynosząc ze sobą zapach deszczu i chłodu, zwiastujący bez wątpienia kolejną nocną ulewę mimo błyszczącego na zewnątrz w pozostałych kroplach wody słońca. Myśli młodego Phantomhive’a jednak odbiegały znacznie od czegoś tak lekkiego, jak pogoda w ciągu najbliższej doby.

            Sebastian nadal się nie odezwał. Ciekawe, co sobie pomyślał rano? Tak, zapach Rakoczego był mocno wyczuwalny, jakby siedział ze mną co najmniej pół nocy. Ale on po prostu jest taki... Charakterystyczny i intensywny. Kto wie, może właśnie osobowość wpływa na to, jak mocny jest zapach? Ha, jeśli tak, to tego tutaj przylepia się jak rzep do psiej sierści.

            -I co tam, drogi chłopcze? Wypiłeś już? Bo znalazłem tą książkę i możemy już zacząć lekcje.

            Wesoły uśmiech mężczyzny był niezwykle szeroki i pełen optymizmu. Tak... Żywy. Gdy młody demon się temu przyjrzał, aż miał ochotę się załamać.

            Gorzej niż Elizabeth.

            Ostatnie dwa dni zdecydowanie przyniosły ze sobą zbyt wiele wspomnień, które chciał schować i nie wyjmować przez długi, długi czas. 

***

Kolejny rozdział stawia się przed wami w całości. Może nie dzieje się w nim zbyt wiele, jednak jestem z niego dumna. To chyba jedyny, który sprawdzałam i dopracowywałam tak wiele razy, bo aż od środy ^w^ Mam nadzieję, że wam również przypadł do gustu.