Rozdział XVIII

            Szepczący coś niezrozumiałego głos zbliża się w mroku. Nieokiełznana siła pcha go wciąż naprzód, owijając jego ciało mackami ciepła i duszności. Biegł, biegł ile sił ma w nogach i na ile pozwala mu to coś, co wciąż parło w nim do przodu. Byle szybciej, byle dalej od szeptu, powoli zbliżającego się doń, ogarniającego całe ciało, umysł i serce. Lecz nie może pozwolić się dopaść. Musi uciec.

            Czuł, że jeśli się zatrzyma, jeśli pozwoli sobie wpaść w głęboką toń ciepła, gęstą jak olej, pozna odpowiedź. Co mówi ten głos? Czego chce? O czym tak pragnie go poinformować?

            Nie. Musiał biec dalej, jeszcze szybciej niż teraz. Lecz dokąd? Wokół niego nadal panuje jedynie mrok, pochłaniający go coraz bardziej, zbliżający do szeptu, który był już prawie przy jego uchu. Niemal słyszy wyraźnie powtarzane wciąż i wciąż słowa, tak uporczywie szumiące w jego głowie, że aż nie może wytrzymać. W jakiś sposób wie, że jeżeli pozwoli ciekawości i zmęczeniu wygrać, będzie cierpiał. Cierpiał tak długo, aż cały ból uleci wraz z nim, zostawiając jedynie pustkę w skorupie z nicości.

            Prawie upadł. Ale prze dalej. Lecz choć bez przerwy wytęża wzrok, nic on nie dosięga. Jedynie pustka. I noc, tak ciemna i gęsta jak smoła.

            Zębatki czasu brzęczą, gdy rusza się nagle machina wokół niego. Brązowe, podrdzewiałe części stali tłuką się niemiłosiernie, aż zaczęły boleć go uszy.

            Jakie uszy? Przecież nie ma tu ciała.

            Muśnięcie na ramieniu otrzeźwia go na nowo. Hałas wokół niemal zagłusza uporczywy szept, który teraz dotknął go, pragnąc wciągnąć w swą niezrozumiałą toń, tak pełną spokoju i stałości, a jednak tak bardzo niespokojną i niestałą. Rusza znów, ożywiony strachem i emocjami, które kotłują się nagle w miejscu dotknięcia.

            CIEL.

            CIEL.

            Prawie krzyknął. Rzucił się na ziemię, lecz biegnie dalej.

            I nagle otaczają go wodorosty. Falujące nieustannie pod wpływem niewidocznych fal ciemnej zieleni, ściskają go, nie pozwalają nabrać powietrza do nieistniejących, lecz boleśnie pustych płuc. Czuje ból. Cierpi. Lecz prze naprzód, byle dalej, bo szept był coraz bliżej i znów go dotyka.

            Choć nie ma ust, czuje słony smak. I zapach stęchlizny, zgniłych roślin, które przytrzymują go swymi oślizgłymi ramionami, prosząc o pomoc. A on nic nie robi, tylko biegnie naprzód. Nagle rośliny poczęły go wciągać, coraz głębiej i głębiej. Nie chcą mu pomóc i ukryć przed bestią, która go goni chyba od wieków. Nie. One pragną rzucić go na pożarcie, byleby szept już nie rozszarpywał tysiąca drobnych igieł wodorostowych naczynek, gdy się przezeń przedziera. A jego głos już niesie się, słyszalny dla nieistniejącego ucha.

            -Ciemność otulała cię od początku świata. I będzie otulała już na zawsze. Czarna aura, jak tarcza, nie oświecała ci drogi, lecz rzucała cień na zbyt jasny świat. Sól pod nogami. Każda rana piekła. Nic nie może wyrosnąć na tak jałowej ziemi.

            I tak ma umrzeć, przed swym prorokiem, przed szeptem, który niemal materializuje się przed nim, śliniąc na sam widok zakutego w łańcuchy bieli mięsa. Ale... Czym był? Czym jest jego wieczny oprawca? Przecież... On nadal... Nie, nie nadal... On od początku ma zamknięte...

            Otworzył oczy. Pełne czerwieni tęczówki otuliły źrenice, rozszerzające się z chwili na chwilę. Nadal było ciemno. Bezksiężycowa noc, zasłonięta parawanem czarnych chmur.

            Co to był za sen?

            Rzadko miewał sny jako demon. Właściwie ten był trzecim w nowej postaci. I jednocześnie najdłuższym.

            Usiadł w pościeli, a kołdra zsunęła się z niego, odsłaniając chudą pierś, którą zasłaniała jedynie cienka koszulina. Przez otwarte drzwi balkonu wpadał do sypialni chłodny wiatr, porywając w tańcu bez muzyki zasłonę z bordowego materiału. Na szczęście, nie padał śnieg, więc żaden niechciany zimny płatek nie dostał się do środka.
            Ciel jednak zaniepokoił się. Czerwień błysnęła intensywniej niźli dotychczas, omiatając demonicznym, sondującym niemalże spojrzeniem całą sypialnię. Zwłaszcza okolice balkonu.

            Nie otworzył go wieczorem.

            Nagle usłyszał cichy szmer. Dochodził zza targanej zasłony. Młody demon spiął się, gotując do ewentualnej obrony, lecz wtem ujrzał parę wręcz oślepiających swoim blaskiem, hipnotycznie zielonych, skośnych oczu. Czarny pyszczek wyzionął na niego, w tle mając ciemność zachmurzonej zupełnie nocy.

            -Miau – rzekł doń kot, za milczenie uznając zgodę na wproszenie się, po czym zeskoczył z gracją z balustrady, podchodząc powoli, wciąż niepewnie do wielkiego łoża.

            Tylko zwierzę.

            -Chodź tu – powiedział do niemal zupełnie czarnej istotki, wyciągając ku niej dłoń.

            Zwierzak wskoczył zgrabnie na pościel i z wahaniem powąchał rękę młodego hrabiego. Najwidoczniej uznał zapach demona, gdyż z cichym, łagodnym pomrukiem wtulił główkę w bladą skórę. Gdyby nie jego biała łapka, byłby cały w smolistej barwie, ciemniejszej niż najczystszy mrok.

            -Przez ciebie miałem dziwny sen. Choć kto wie, może ty mnie z niego wybudziłeś?

            W końcu kot podszedł bliżej, wgrzebując się w pościel obok jego brzucha. Ciel położył się powoli, nadal głaszcząc zadowolonego zwierzaka, który chyba miał zamiar spędzić dziś noc w jego łóżku.

            -Mrrr...

            Chłopca zdziwiło to, iż – jak zauważył – kocur dostał się aż tutaj. Niezwykle mało prawdopodobne było, aby przyszedł tu sam. Możliwym było, że ktoś porzucił go na drodze, a on, nie mając powrotu, szedł przed siebie, wyłapując ostatnie zwierzęta. Phantomhive zauważył także wystające spod czarnego futra żebra.

            Widocznie rzeczywiście przybył tu sam.

            Oddech zwierzęcia wyrównał się wreszcie, a mruczenie ustało. Kot usnął. Ciel zatem nakrył się szczelniej kołdrą i wtulił twarz w ciepłe ciało, nasłuchując szybkiego rytmu serca.

            Jeszcze jako człowiek nie przepadał za zwierzętami. Ze względu na alergię nigdy nie zbliżał się ani do psów, ani do kotów. Co prawda, Sebastian wielbił te drugie z niewiadomego mu powodu, lecz teraz... Chyba zaczynał rozumieć to zafascynowanie. Pionowe źrenice, miękki chód, zgrabne i ciche ruchy. Te stworzenia w jakiś sposób można było przyrównać do demonów. Ponad to, nie bały się ich, jak wiele innych.

            -Chyba tu zostaniesz, mała przybłędo – wyszeptał mu hrabia, wpatrując się weń obojgiem krwiście czerwonych ślepi i pilnując jego snu.

            Rankiem Ciel otworzył oczy, gdy posłyszał bulgoczący, jakby radosny odgłos. Jednak obrazem, który ujrzał, nie był czarny kocur. A raczej – nie tylko.

            Obok niego, na sąsiedniej połowie łoża, leżał Sebastian, uśmiechając się beztrosko do siedzącego na nim czarnego kota. Demon jedną dłonią drapał go między uszami, drugą zaś trzymając białą łapkę zwierzęcia, które zdawało się być niebywale zadowolone z obecnej sytuacji.

            Młody hrabia jednak nie cieszył się tak, jak jego nocny gość. Od kiedy lokaj mógł tu leżeć i dlaczego go nie wyczuł? I jak w ogóle ten parszywiec śmiał się do niego zbliżyć?!

            -Sebastianie. Mógłbyś mi łaskawie powiedzieć, z jakiego powodu leżysz obok mnie w ten pochmurny poranek, nawet mnie nie informując o swej obecności? – Spytał z pozoru cierpliwym głosem, w którym jednak czaił się gniew.

            Demon odwrócił głowę w bok i spojrzał ze zdziwieniem w diable oczy swego pana.

            -Ach, paniczu! Już się obudziłeś? Witałem właśnie tegoż niespodziewanego gościa. Niezwykle urzekający. Lecz, paniczu, jak on się tu dostał?

            Lokaj był żyw i rad. Jego oczy nie kipiały bezbarwnym i nijakim brązem. Teraz ich ciemny burgund błyszczał cynizmem zmieszanym wraz ze... Szczęściem?

            Ten bęcwał zawsze lubił koty. To nie dziwne, że tak reaguje.

            Po dłuższym wpatrywaniu się w uśmiechniętego Michaelisa, usiadł na łóżku, wzdychając ciężko. O dziwo, czarny kot szybko znalazł się na jego kolanach, wpatrując weń swymi jaskrawymi ślepiami. Miauknął cicho, machnąwszy ogonem, po czym wtulił łeb w jego klatkę piersiową. Chłopcu nie pozostawało nic, jak tylko pogłaskać zwierzę i przywdziać na powrót maskę chabrowego błękitu na oczy.

            - Ów niespodziewany gość najwyraźniej wielce lubi panicza. Doprawdy, niezwykle urzekające.

            Ciel nie odpowiedział na to nic. Lokaj wyraźnie pokraśniał na widok kota. Nawet można go było posądzić o odzyskanie nadziei względem „swojego panicza”. Choć na to – obiecał sobie Phantomhive – nie ma co liczyć.

            -Paniczu, proszę. Wyjaw mi imię naszego gościa – poprosił czarnowłosy, kiedy hrabia, nadal głaszcząc kota, pozwolił mu się przebrać z niewzruszoną miną.

            Szybko się zastanowił nad tą kwestią. No właśnie. Skoro chciał zatrzymać kota, warto by go jakoś nazwać. Spojrzał na czarne futro, a ono przypomniało mu pewne wspomnienie z bardzo dawna...

            -Kyna.

            Pióro.

            Lokaj uśmiechnął się szerzej, odkładając na bok ściągnięte odzienie nocne niebieskookiego. Do rąk zaś wziął szarą koszulę. Po chwili czarne spodnie po kolano. Do tego podkolanówki, i czarna marynarka. Dla kontrastu zaś zawiązał mu pod szyją czerwoną kokardę. Podczas ubierania każdej z tych rzeczy nie omieszkał się, rzecz jasna, podroczyć z nim poprzez muskanie tu i tam jego skóry, na co nie pozwalał sobie już od jakiegoś czasu. Ostatnia została jedynie przepaska na prawym oku, zasłaniająca wypalony tam symbol. Tu Sebastian pozwolił sobie na powolne działanie, zbliżając się do niego na stanowczo zbyt małą odległość.

            Niech go diabli – pomyślał, przeklinając tymiż wielce ironicznymi słowami także samego siebie za swe mimowolne reakcje na jego bliskość.

            Kyna zeskoczył na podłogę i szybko dobrał się do ryby, którą Sebastian znalazł nie wiadomo gdzie. Obok dostał także miskę z niewielką ilością ciepłego mleka, przez co wkrótce nie wiedział, za co się wziąć. Czarne wibrysy po chwili pokryły się białą cieczą, a sam kot wydał z siebie coś pomiędzy mruczeniem, a miauknięciem pełnym nieskrywanej radości.

            Rakoczy patrzył nań ze zdziwieniem, stojąc obok opierającego się o ścianę Ciela. Nie był do końca przekonany obecnością kolejnego mieszkańca czarnej rezydencji, lecz jak sama jej nazwa wskazuje, smoliste zwierzę wpisywało się tu idealnie.

            Gdy po spotkaniu chłopca z kotem na rękach chciał nowego przybysza pogłaskać, ten, co prawda, jedynie patrzył na niego uważnie swymi zielonymi oczyma, jednak wciskał się głębiej z ręce młodego hrabiego, unikając dłoni blondyna. Od tamtej pory niebieskooki wiedział, że Bleederman i Kyna będą się jedynie tolerować.

            Teraz zaś kot, który już spałaszował swoje, widać, pierwsze od dawna śniadanie, podszedł do jego nóg, ocierając się o nie i mrucząc. Gdy chłopiec wziął go na ręce, szmaragd i ametyst zmierzyły się niezbyt przychylnym dla drugiego wzrokiem.

            Jakbym dla obu był obiektem walki – zaśmiał się do swoich myśli młody demon, po czym skierował kroki do biblioteki, mimowolnie rzucając jeszcze spojrzenie swemu lokajowi, obecnemu w kuchni cały czas.

            Demon patrzył nań z wargami wykrzywionymi w pogardliwym i cynicznym uśmiechu.

            Znów zacząłeś walczyć, tak?

***

Najmocniej przepraszam wszystkich, którzy wczoraj czekali na kolejny rozdział, lecz po raz kolejny beznadziejnej autorce tegoż opowiadania coś się stało. Tym razem gorączka przez ostatnie cztery dni z dzisiejszym włącznie. Wiem, że to marne wytłumaczenie, ale, klnę się na wszystkich bogów, iż prawdziwe. Wczoraj niemalże skończyłam rozdział, lecz przed wstawieniem zostałam siłą odesłana do łóżka. Tak więc znów padam na kolana, prosząc o wybaczenie i obiecując poprawę względem regularności, długości i jakości kolejnych rozdziałów.