Rozdział XIV

            Młody hrabia akurat leżał w wannie pełnej białej, puszystej piany, pachnącej dziwnymi środkami, które Sebastian dolał do ciepłej wody. Spokój i relaks, jakiego doznawał, tak doskonale koił zmysły, że chłopiec nieomal zapomniał o wydarzeniach z dzisiejszego dnia. Niestety, doskonale uniemożliwiała to obecność demona, stojącego pod ścianą łazienki, wyłożonej białymi jak śnieg kafelkami. Ciel prawie czuł jak para obserwujących go stale od rana, burgundowych oczu śledzi każdy, nawet najmniejszy ruch, nie dopuszczając, aby zrobił coś, czego te właśnie oczy by nie wychwyciły.

            Teraz, podczas kąpieli, Michaelis stał się wręcz nie do wytrzymania. Chłopiec zrozumiałby, że chce sprawdzić czy jest on na pewno bezpieczny, lecz – bez przesady – od tamtego momentu minęła prawie cała doba! On sam wolałby jak najszybciej pozwolić sobie na zapomnienie, ale widocznie nie jego wierny skrajnie lokaj, który ubzdurał sobie, że nagle coś może mu się stać w każdej chwili, spędzonej w tej przeklętej rezydencji, w obecności guwernera, ściągniętego przez niego samego aż z Londynu.

            To miasto będzie mnie chyba prześladować przez wieczność.

            Ta ponura myśl wywołała ciężkie westchnienie i zapadnięcie się głębiej w wodę, co wywołało reakcję natychmiastową. Phantomhive niemal wstał i wydarł się na demona, który poruszył się niespokojnie i wytężył wzrok. Tak, hrabia nie mógł ujrzeć miny swojego „ochroniarza”, lecz po dźwięku szemrzącego się materiału ubrania na całym ciele mężczyzny oczywistym się stawało, iż „dla pewności się przygotował”, jak odpowiadał mu wcześniej na uwagi i pytania o podobne zachowanie.

            I pomyśleć, że to przez to, iż wczoraj... Nie. Na bogów, nie.

            Tak. Poprzedniego, bardzo późnego wieczoru, w czasie, gdy demon przebierał Ciela na noc, do jego sypialni niespodziewanie wszedł Rakoczy. I nie można powiedzieć, aby trafił na odpowiedni moment, bowiem właśnie wtedy Sebastian ściągał mu spodnie i młody hrabia miał na sobie wyłącznie bieliznę.

            Pierwszą reakcją blondyna było całkowite znieruchomienie i wpatrywanie się w ciało niebieskookiego jak w obrazek. Choć zaledwie przy blasku świec, oba demony dojrzały rumieniec na jego twarzy. Po chwili jednak ów rumieniec zmienił się w purpurę gniewu i krzyk mężczyzny rozdarł ciszę panującą w pomieszczeniu.

            -Na Boga Jedynego, panie Sebastianie! Co pan robi?! Toż to obrzydliwe!

            Z tymi słowami odepchnął mocno zdziwionego Michaelisa i zasłonił sobą równie zaskoczonego hrabię. Następnie kazał „wynosić się temu oprychowi i świętokradcy” z pomieszczenia, marszcząc nienawistnie brwi i sprawiając, że jakimś cudem jego rozświetlone non stop radością i szczęściem ametystowe oczy nabrały wyrazu takiej złości oraz pewności siebie, że Sebastian w końcu, po kiwnięciu głowy swojego panicza, wyszedł, zostawiając nawet świecznik.

            Rakoczy szybko zamknął za nim drzwi i odetchnął, opierając się ciężko o grube, ciemne drewno. Jakiś czas starał się uspokoić, licząc od dziesięciu w dół, aż w końcu spojrzał na wciąż zdziwionego hrabiego, który nadal, wyłącznie w bieliźnie, siedział na krawędzi łoża, patrząc na niego z uniesioną jedną brwią.

            Niech dziękuje swojemu bogu, że Sebastian nie ściągnął mi jeszcze opaski.

            -Cielu, chłopcze mój drogi, mam nadzieję, że ten zboczeniec, co jedynie z bożej łaski stąpa po ziemi, nic ci nie zrobił, prawda? – Widocznie starał się utrzymywać kontakt wzrokowy, lecz nie szło mu to doskonale i co jakiś czas fioletowe oczy schodziły w dół, błądząc po bladym ciele Phantomhive’a.

            -Nie, nie zrobił mi nic, ani nawet nie próbował zrobić. Jedynie przebierał mnie, jak co wieczór od czterech lat. Za to ty powinieneś wytłumaczyć mi, co robisz w mojej sypialni o tej godzinie i dlaczego wtargnąłeś tu nawet bez pukania?

            Mężczyzna podszedł do chłopca, walcząc z całych sił i uzewnętrzniając to rumieńcem na twarzy. A czy walczył, by zmusić się do owego podejścia, czy może żeby nie gapić się na jego ciało jak napalony ogier, tego chłopiec wolał nie wiedzieć. W końcu usiadł przy nim i zagarnął ramieniem, przyciągając do siebie. Dwie ciepłe dłonie spoczęły na nagich plecach niebieskookiego - jedna pod drugą, głaszcząc je delikatnie palcami.

            -To dobrze, że nic ci nie jest. Już się bałem, że ten człowiek zrobił ci krzywdę.

            Ciel westchnął ciężko i odchylił głowę, by móc spojrzeć mu w twarz.

            -Rakoczy. Wiem, że tobie to może nie przeszkadzać, jednak ja wolałbym założyć koszulę na noc. I, powtarzam, Sebastian naprawdę jedynie mnie przebierał.

            Guwerner wreszcie go puścił, a on szybko nałożył na siebie i tak za cienki, według niego, w tej sytuacji materiał koszuli. I, chociaż bardzo nie chciał, dostrzegł swego rodzaju zawód w oczach Bleedermana.

            Chwilę milczenia przerwał w końcu głos blondyna.

            -Skoro tak mówisz, wierzę ci. Lecz wiedz, że z mojej perspektywy twoja twarz nie wyglądała na wielce zachwyconą, co dało mi pewne podstawy, aby...

            -Przestań już. Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, ja się  n i e  u ś m i e c h a m – hrabia wyraźnie zaakcentował dwa ostatnie słowa. Wymierzył palcem w klatkę piersiową, odzianą jeszcze w zwykły strój. – Zatem teraz wytłumacz mi, proszę, dlaczego tu przyszedłeś.

            -Ach, tak... Właściwie... Wyszedłem na zewnątrz przewietrzyć się i ujrzałem, że w twoim pokoju widać światło. Pomyślałem zatem, że przyjdę tu do ciebie i sprawdzę czy coś przypadkiem się nie stało, iż o tej godzinie nie śpisz. Nie uważałem, by pukanie teraz było właściwe, gdyż nie wiedziałem czy nie usnąłeś zwyczajnie przy świecach. I to chyba tyle, bo resztę znasz...

            Coś mówiło Cielowi, że mężczyzna kłamie. Może uśmiech, który nie sięgał, jak zazwyczaj, oczu; może ton głosu, nasycony delikatnie surowością? Choć czy nie było prawdopodobnym, że zmianę w jego zachowaniu sprawiła scena, jaka miała miejsce przed chwilą? Możliwe, niemniej młodego Phantomhive’a nie poruszyło to ani trochę. Właściwie już nie czuł złości, co znużenie.

            Mógłby być ciekawszym człowiekiem. Może wtedy jego dusza byłaby smaczna?

            -Dobrze. Skoro wszystko w porządku, chyba pójdę już, drogi chłopcze.

            Rakoczy odgarnął czułym gestem szaro-niebieskie włosy, kładąc dłoń na policzku hrabiego. Spojrzał na jego twarz, kontemplując ją z wyjątkową uwagą. Powoli niezwykłej barwy oczy nabierały właściwego sobie ciepła, ogrzewając się nim jak ametystowy kot leżący na słońcu.

            Ciel powinien wiedzieć, co zaraz się stanie.

            I wiedział. Ale...

            Nie chciał z tym nic robić.

            I dlatego blondyn spokojnie zbliżył się do niego, uśmiechając szerzej. Kiedy wreszcie dotknął jego ust, naciskając delikatnie, jak wcześniej policzek i skroń, młody demon zamknął oczy, mimowolnie rozkoszując się ciepłem. Tym razem nie czuło się niepewności. Wręcz przeciwnie: teraz z owego mężczyzny emanowała pewność siebie, ujawniająca się w subtelnych ruchach warg, powoli ułatwiających sobie dostęp do wnętrza jego ust, gdzie skrywał się język, zapraszany natrętnie, choć grzecznie do walca. Zanim jednak doń dotarł, musiał zauważyć nagłą uległość chłopca, więc wolną ręką chwycił go za biodro i posadził sobie na kolanach, przyciągając niebezpiecznie blisko. Druga spoczywająca na bladej twarzyczce teraz wplatała się we włosy w czuły sposób. Phantomhive, rzecz jasna, współgrał z nim, co było widać po dłoniach, które trzymały guwernera za kark i nogach oplatających go w pasie.

            Miał ochotę westchnąć. Chwycić za poły koszuli i wczepić się bardziej, rozkoszując delikatnością i subtelnym zapachem. Przyjąć zaproszenie i zostać na namiętnym balu do końca. Coś podpowiadało mu, że Rakoczy ma już doświadczenie i może dać mu wiele przyjemności. Ale wtedy między zwojami pełnymi chęci, znalazł się jeden, jedyny w tym dziale, który otrzeźwił jego umysł. Biały kruk, wyłącznie przypadkiem leżący właśnie tutaj.

            Sebastian...

            Ciel natychmiast znieruchomiał. Dopiero teraz uświadomił sobie, co robi. Na co pozwala temu... Temu...

            Człowiekowi.

            Odwrócił nagle twarz w bok, nadal mając zamknięte oczy. Nie mógł ich teraz otworzyć. Gniew na samego siebie odkleił maskę głębokiego błękitu, ujawniając prawdę o nim. Blade dłonie puściły i przycisnęły się do ciała właściciela.

            Blondyn trzymał nos chwilę w zagłębieniu za jego uchem, również przerywając pieszczoty. W końcu odezwał się szeptem, muskając wargami delikatną skórę.

            -Mój drogi... Co się dzieje?

            -...Nic. Wyjdź już, proszę.

            Mężczyzna wypuścił ciężko powietrze, lecz ściągnął go z siebie, kładąc z powrotem na pościeli. Troskliwe dłonie przejechały jeszcze na pożegnanie wzdłuż żeber chłopca, po czym Bleederman wstał.

            -Dobranoc. Słodkich snów – z tymi słowami opuścił szybko sypialnię, gasząc przed wyjściem świeczki.

            Ciel leżał chwilę, nie mogąc dojść do siebie. Raz po raz zaciskał pięści, wbijając paznokcie w skórę. Cały czas czuł dotyk Rakoczego, który – musiał przyznać – nadal wydawał się przyjemny.

            Co ja zrobiłem...?

            Zebrał się w sobie i otworzył oczy. Czerwień zabłysła odbijającym się weń świetle gwiazd, szyderczo podrygujących na nocnym niebie. Jakby śmiały się z głupoty młodego demona, który dał się omotać, nawet na chwilę, zwykłemu człowiekowi... Trwał tak jakieś pół godziny, lecz wszystkie myśli nadal obracały się wokół jego głupoty i... Rozkoszy, jakiej mógł doznać.

            -Sebastian – drżący głos hrabiego rozniósł się niemal szeptem. Chłopiec miał nadzieję, że lokaj go usłyszał, gdyż nie dałby rady zawołać go teraz po raz drugi.

            Już zaczynał wątpić w jego przybycie, gdy nagle usłyszał ciche, lekkie kroki, nienależące do człowieka. Co prawda, sam go przywołał, lecz teraz poczuł jak trzewia zwijają mu się z nerwów, tworząc okrutne sploty, niemożliwe do rozwiązania bez pomocy spokoju.

            Dwa puknięcia. Jak zawsze. Jednak teraz postać za drzwiami nie czekała na pozwolenie i wkroczyła do pomieszczenia od razu. Po dźwięku Ciel stwierdził, że demon zatrzymał się jakieś trzy metry od łoża. Znów zapanowała cisza, czekająca widocznie aż to on ją przepędzi, bo demon najwyraźniej nie miał takiego zamiaru.

            -Sebastian. Podejdź tu – rzekł hrabia, siadając powoli. Nadal nie podnosił wzroku na Michaelisa, bojąc się ujrzeć jego reakcję. Zapach człowieka i namiętności był teraz tak silny, że chyba tylko stosunek mógłby być intensywniejszy. A chłopiec, który cały czas miał słabość do czarnowłosego i li tylko dzięki niej umiał się opanować, nie potrafił stawić teraz czoła swemu mimowolnemu wybawicielowi.

            Demon wykonał jeszcze dwa kroki i kucnął przed nim, nie szukając jego wzroku.

            Wtedy Phantomhive, jakby czekając na to, chwycił lokaja za poły fraka i przyciągnął, miażdżąc jego wargi w niespodziewanym geście.

            Mając zaciśnięte oczy nie widział jego twarzy. Przyjemna i łagodna ciemność spowijająca wzrok, niestety, tym razem okazała się zdradziecka. Zakryła bowiem nie tylko spodziewane zdziwienie, lecz i satysfakcję, która pojawiła się po paru chwilach pocałunku w mahoniowych oczach mężczyzny.

            W końcu chłopiec oderwał się od niego i w wymuszonej odwadze spojrzał lekko skruszonym, acz dumnym wzrokiem na lokaja. Dwa demony, siedzące naprzeciw siebie, w tak małej odległości, mierzyły się wzrokiem w cichej walce na to, kto odpuści. Jednak zwycięzcy tym razem miało nie być.

            -Masz od dziś towarzyszyć mi cały czas, w czasie zajęć z Rakoczym Bleedermanem. To rozkaz, rozumiesz?

            Michaelis milczał uparcie, lecz w końcu uśmiechnął się arogancko. Wstał i objął Ciela, przyciskając do siebie. Hrabia niemal czuł, jak obrzydły mu teraz smród człowieka zamienia się miejscem z tajemniczym, niepoznawalnym i nieopisywalnym aromatem demona. Tego jedynego demona. Jakby sama jego osoba wytwarzała więcej zapachu, który ma przepędzić i całkowicie zagłuszyć dotychczasowy.

            -Tak, mój panie.

            Myśl o poranku już od świtu wzbudzała niepewność młodego hrabiego, który leżał na łożu, wpatrzony w sufit. Zasunięte czarne kotary uniemożliwiały podziwianie nieba i chociaż chwilowe oderwanie się od nieprzyjemnych wspomnień.

            Chłopiec wiele razy starał się po kolei przypominać i badać każdy wstrętny incydent, próbując wychwycić dokładnie ten moment, który doprowadził do tak spaczonego wybryku. Niestety, jak na złość jego umysł odmawiał posłuszeństwa i przeskakiwał niedawne wspomnienia, błądząc raz między Rakoczym, a raz Sebastianem. W końcu Ciel poddał się i zaczął w niespokojnym spokoju dryfować wśród swych marzeń i koszmarów, niczym we śnie. Lecz gdy doprowadziło to do myśli o tym, co by było, gdyby pozwolił guwernerowi na coś więcej, natychmiast się opanował, mentalnie policzkując i z niecierpliwością czekał godziny, kiedy lokaj miał go przygotować na nowy dzień. W końcu nie powinien się go bać, skoro demon zachował się wczoraj spokojnie i miło. Aż nienaturalnie.

            Co się tu dzieje?

            Wreszcie nadszedł wyczekiwany moment i niebieskooki posłyszał pukanie. Powiedział ciche „proszę” i usiadł. Nadal był w swojej białej koszuli nocnej, która teraz ze względu na półmrok opadała z jego ciała szarawymi falami.

            -Dzień dobry, paniczu. Na dzisiejszy dzień chciałbym zaproponować ci najszlachetniejszą żółtą herbatę, niegdyś zarezerwowaną wyłącznie dla najważniejszych urzędników chińskich i samego cesarza. Ma ona delikatny, lekko czekoladowy smak, który dzięki prawidłowej obróbce liści wyzbyty jest całkowicie typowej goryczy. Jest to niezwykle cenny napar, produkowany jedynie w Chinach.

            Sebastian położył swą srebrną tacę na stoliku nocnym chłopca i podał mu żółtawy napój w białej, zdobionej filigranowymi postaciami filiżance, której jednak Ciel nie przyglądał się zbytnio. Następnie podszedł do szafy i zaczął wyciągać z niej dzisiejsze ubrania, na które składały się wyłącznie czarne rzeczy, nie licząc niebieskiej wstążki pod szyję i szafirowej broszy w kształcie lecącej sójki.

            Demon wydawał się mieć lepszy humor niźli zazwyczaj. Przejawiało się to przede wszystkim w jedynie lekko cynicznym wykrzywieniu warg, niebędących dziś li tylko imitacją uśmiechu, gdy przebierał młodego Phantomhive’a, co jakiś czas złośliwie muskając jego ciało delikatnymi ruchami opuszek. Owinięte w biały materiał dłonie posuwały się szybko, więc nie trwało długo, zanim hrabia był już w pełnym dzisiejszym odzieniu.

            -Paniczu, mam nadzieję, że twój wczorajszy rozkaz jest nadal aktualny – zawiązując czarną przepaskę, Sebastian kucnął przed chłopcem, przez co twarzą był teraz na równi z nim.

            -Czy kiedykolwiek odwołałem któryś ze swoich rozkazów tak od razu?  - Odpowiedział kąśliwie, patrząc mu w oczy. Czerwone ślepia skrzyżowały swe spojrzenia na chwilę, zanim lokaj odparł:

            -Nie, jednak ma panicz ostatnio niezwykle elastyczną osobowość.

            Nie odezwał się więcej, zaciskając mimo wszystko szczękę, na co ciut cyniczny uśmiech demona stał się trochę szerszy.

            Ciel szedł potem spokojnie korytarzem, zmierzając ku bibliotece. Jego cichym, niesłyszalnym dla ludzi krokom towarzyszyły jeszcze jedne, podobne. Sebastian, niczym cień swego panicza, był cały czas jakiś metr od niego, gdy udawał się z nim na zajęcia z Bleedermanem.

            Wreszcie lokaj, tuż przed drzwiami do pomieszczenia, wyprzedził chłopca i otworzył je dla niego, kłaniając się usłużnie.

            Rakoczy widząc swego ucznia w pierwszej chwili uśmiechnął się, lecz gdy ujrzał za nim czarnowłosego ze swym kpiącym wyrazem twarzy, ametystowe oczy przestały być radosne. Nie spytał jednak o nietypową obecność, a zwyczajnie zaczął lekcję fizyki.

            Pozorny spokój trwał bardzo długo, lecz z każdą kolejną chwilą atmosfera gęstniała. Wspomnienia poprzedniego wieczoru nawiedzały niebieskookiego coraz częściej, co sprawiało, iż samo spojrzenie, jakim obdarowywał go blondyn, wywoływało gniew i wstyd. Swoją kojącą dłoń na tych silnych emocjach kładła na szczęście obecność Sebastiana, cały czas obserwującego uważnie zachowanie obojga. Chyba tylko dzięki temu młody demon wytrzymał i nie pokazał swej prawdziwej postaci, kiedy guwerner nachylał się nad nim niebezpiecznie blisko lub chwytał za ramię bądź twarz.

            I dopiero teraz cię to irytuje, krnąbrny idioto? Musiał cię niemal... Och, za co?!

            Tamta właśnie sytuacja, mająca miejsce prawie cały dzień wcześniej, doprowadziła do tego, iż nadgorliwy widocznie lokaj nie opuścił boku Ciela od samego ranka. Aż zastanowił się, co on robił, gdy zakaz jeszcze obowiązywał. Najwidoczniej nic ważnego, skoro może teraz stać właściwie bezczynnie przy nim i „pilnować, aby na pewno nic się nie stało”.

            Woda w białej wannie na złotych lwich nóżkach powoli stygła. Chłopiec nie miał jednak ochoty na dłuższe moczenie się, więc wstał i odwrócił się do Michaelisa. Brzegi były na tyle wysokie, że zakrywały intymne części ciała młodego hrabiego, z czego ten, rzecz jasna, cieszył się.

            -Sebastianie. Powiedz mi prawdę, dlaczego od samego rana stoisz przy mnie i nie odejdziesz nawet na chwilę? Szczerze zastanawia mnie ta kwestia, lecz nie mam pojęcia, co skłania cię do takiego zachowania – spytał wreszcie, gdy gruby, miękki ręcznik opatulił jego ramiona, zaś wprawne ręce lokaja zaczęły go wycierać.

            -Panicz sam wydał rozkaz mówiący, iż mam mu towarzyszyć cały czas. Dopuściłbym się ogromnej niesubordynacji, gdybym złamał go i zostawił cię choć na chwilę z panem Bleedermanem samego.

            -Owszem, prosiłem o to, lecz...

            -Prosił panicz? Ależ nie trzeba było. Wystarczył chyba tamten pocałunek, prawda?

            W tym momencie mężczyzna niespodziewanie wziął go na ręce, przyciągając ku sobie i patrząc mu cały czas prosto w oczy. Ciel w odruchu oplótł go ramionami, lecz uświadamiając sobie okropny fortel, prychnął wyzywająco w twarz lokajowi. Po chwili – dzięki bogom – postawił go na podłodze, choć widział, że przez jego gest demon niemal śmieje się na głos.

***

Witajcie, moi drodzy. Kolejny rozdział wyszedł mi rozkosznie długi. Mam nadzieję, że mnie nie zabijecie |D W każdym razie, jak widzicie, zmieniłam grafikę. Starałam się dobrać ją jakoś rozsądnie i chyba nawet dobrze mi to wyszło.

Ach, w środę, jeżdżąc konno, spadłam idealnie przez jego łeb i mam teraz cudnie niemal złamany nos oraz podbite oboje oczu, co daje zabawny efekt. Właściwie nie wiem, czemu to piszę. Może dlatego, że jak patrzę w lustro, za każdym razem wybucham śmiechem? ^w^