Uwaga

Jeżeli jesteś tu po raz pierwszy, powinieneś wiedzieć, iż opowiadanie tu zamieszczane to yaoi, traktujące o miłości męsko-męskiej (a dokładniej yaoi na podstawie anime "Kuroshitsuji" z paring'iem Sebastian x Ciel). Jeśli nie odpowiada ci coś takiego, proszę, opuść stronę bez zostawiania żadnych obraźliwych komentarzy. Z góry dziękuję.

Historia wstawiona na tym blogu to nie moje jedyne opowiadanie. Jeżeli interesuje Cię przeczytanie yaoi w innym stylu, zapraszam serdecznie na Moje Lapidium, gdzie znajdziesz moje autorskie opowieści ^w^

piątek, 1 marca 2013

Epilog


            Drewniana ławka w parku nie należała do najładniejszych i była niewygodna. Obdrapane oparcie i siedzenie uwierały, lecz jedyną alternatywą pozostawały gałęzie drzew, jeszcze gorsze, niźli ta, pożal się Boże, kładeczka.
            Zieleniejącą trawę rozświetlały promienie późnowiosennego słońca, które grzało majowymi dłońmi cały świat. Wzdłuż alejki przeszła nagle grupka nastolatków, krzyczących i śmiejących się głośno z czyichś słów. W pewnym momencie ich wzrok padł na chłopca, siedzącego na ławce.
            Szaro-niebieskie włosy swobodnie okalały jego bladą twarz. Długie rzęsy zamkniętych powiek rzucały cień na policzki. Czarna przepaska na prawym oku sprawiała dość przykre wrażenie. Luźna, jasnoniebieska koszula ukazywała niewyraźny zarys wątłego ciała. Smukłe dłonie z czarnymi paznokciami leżały splecione na kolanach.
            Dzieci widywały go niemal co dzień, zawsze milknąc podczas tej niesubtelnej kontemplacji obcego, który albo miał zamknięte oczy, albo patrzył w niebo. Nikt go nie znał ani zeń nie rozmawiał. „Blady” nie pojawiał się w żadnej szkole, choć nie wyglądał na znacznie starszego od nich. Raczej na chuderlawego trzynasto- lub czternastolatka.
            Choć wszystkie zżerała ciekawość, żadne nigdy nie podeszło do chłopca. Może ze względu na jego nieodgadnioną minę, może na bijącą od niego dziwną aurę, a może przez mężczyznę obok, który towarzyszył mu dzień w dzień?
            Tak, był z nim jeszcze ktoś.
            Stosunkowo młody, wysoki i równie blady brunet o zabawnie ściętych włosach. Czarne kosmyki pazurkami zaznaczały krawędzie żuchwy. Ubrany zwykle w monochromatyczne barwy, zawsze zarzucał na ramiona nieobcisłą marynarkę. Jego mimika jednak wyrażała znacznie więcej od dzieciaka. Często obserwował ludzi, nieraz uśmiechając się w tajemniczo spokojny sposób. Lecz czasem patrzył na niebieskookiego swymi – jak uważał każdy – pięknymi, mahoniowymi oczami, wpadającymi pod światło w burgund lub ciemny szkarłat. Tym, co go wyróżniało – poza, rzecz jasna, niezwykłą urodą – były także czarne rękawiczki, które zawsze wdziewał; czy był upał, czy deszcz.
            Dzieci patrzyłyby nań pewnie jeszcze długo, lecz spłoszyło je spojrzenie bruneta, który podniósł brew w zdziwieniu, jakby naprawdę nie rozumiał, czemu grupka nastolatków ich obserwuje. Szybko większość odwróciła wzrok lub zaczęła bezsensowne rozmowy. W końcu padła propozycja pójścia na lody, na co niemal wszyscy zareagowali głośnym entuzjazmem, jakby obcy musieli słyszeć, że ich odejście nie wiąże się nijak z obiektami obserwacji.
            Przypadkowa wrona zakrakała głośno, przelatując z gałęzi na gałąź. Obruszony, chory liść spadł na dół, muskając twarz chłopca. Ten otworzył chabrowe oczy i jakby przez przypadek jego wzrok padł prosto na wahające się przed odejściem, czternastoletnie z wyglądu dziewczę. Miało kręcone, długie blond włosy i okrągłe zielone oczy. Przypominało mu ono o dawnej znajomej.
            Dziewczyna nieśmiało spojrzała na wyczekującą jej grupę, po czym uśmiechnęła się przepraszająco i niepewnie postąpiła parę kroków w stronę obdrapanej ławki. Reszta dzieci wytrzeszczyła oczy, podziwiając jej odwagę lub dziwiąc się lekkomyślności.
            Już po chwili blondynka znalazła się przy nich. Chłopiec nie odrywał odeń wzroku, siedząc nieruchomo. Jego wysoki towarzysz podniósł kąciki ust w cynicznym uśmiechu, który błąkał się po wargach, ledwo wstrzymywany.
            -Em... Cześć. J-jestem Emily, a ty? – Zagadnęła w końcu, kierując pytanie ku niebieskookiemu i wyciągając dłoń na powitanie.
            Wydawało się, że nim usłyszy cokolwiek, minie wieczność, a błękitne oczy wyżrą w niej pokaźną dziurę, zabijając jedynie obojętnością. Drgnęła zatem, kiedy odpowiedź nadeszła po niedługim momencie.
            -Witaj, Emily. Mam na imię Ciel – chwycił ją zimnymi palcami za dłoń, skłaniając głowę i delikatnie ściskając, puściwszy po chwili. Jego głos zdawał się mieć ciemną, mroczną barwę, choć był spokojny i opanowany. Tak bardzo, że aż zbyt.
            -A... Acha – bąknęła dziewczyna, rumieniąc się ze wstydu, że nie umiała wydusić z siebie nic inteligentniejszego.
            Niespodziewanie odezwał się mężczyzna obok, patrząc na chłopca z arogancją w oczach. Przez głowę przemknęła jej myśl, że brunet, wbrew ich opinii, nie mógłby być ojcem niebieskookiego, gdyż zbyt się od siebie różnili.
            -Chciałeś chyba powiedzieć hrabia Ciel Phantomhive, paniczu.
            Chłopiec zgromił go spojrzeniem, tak surowym, że po plecach Emily przeszedł dreszcz. Jednak nie zwróciła na to zbytniej uwagi, zszokowana informacją.
            -Czyli, że ty jesteś jakimś hrabią, a nie jego synem? – Palnęła bezmyślnie. – To znaczy, pana synem? – Poprawiła się, niepewnie zaplatając palce.
            Ów Ciel syknął cicho, a raczej prychnął pogardliwie, po czym rzekł:
            -To mój pies. Kamerdyner. Nie ma potrzeby silić się wobec niego na grzeczność. I tak, pochodzę z rodziny szlacheckiej.
            -Paniczu, nieładnie jest kazać młodej panience stać – rzucił w pewnym momencie brunet, jakby wcale nie usłyszał niewątpliwej obrazy pod swoim adresem. Następnie sam wstał, ustępując miejsca zielonookiej.
            Emily kątem oka spojrzała za siebie i zauważyła pozostałe dzieci, które wpatrywały się w nią z niekłamanym zachwytem i podziwem, gdy zasiadała na ławce przy obcych. Sama była zadowolona z siebie i tego, że się nie wycofała. Nie dość, że dowiedzie, iż obcy nie są jakimiś dziwadłami (nie lubiła tego słowa), to jeszcze może zbliży się i zapozna z tym chłopcem? W końcu, co by nie mówić, ten Ciel spodobał się jej chyba już za pierwszym razem, gdy zjawili się w parku.
            -Uhm... Skąd właściwie masz imię? Chyba nie jest z angielskiego.
            Zielone oczy skrzyżowały spojrzenie ze ślepiami młodego hrabiego, który wydawał się wcale nieskrępowany nastałą sytuacją. W przeciwieństwie do dziewczyny.
            -Właściwie to żadne imię. Po francusku oznacza „niebo”.
            -Rzeczywiście, brzmi trochę francusko – uśmiechnęła się, licząc, że chłopiec odpowie jej tym samym. Lecz przeliczyła się i jedyną reakcją, z jaką się spotkała, był obojętny wzrok. Nie wiedząc, co może powiedzieć, zamilknęła znów, odwracając wzrok.
            -Paniczu, wygląda na to, że dobrze ci się rozmawia z panienką Emily. Czy powinienem odejść i pójść przygotować posiłek, żebyś mógł zaprosić ją na obiad? – Ciszę przerwała tym razem ironiczna uwaga Sebastiana, niemal chichoczącego. Hrabia spojrzał nań niechętnie, zupełnie inaczej niż na blondynkę. Czyli może nie nudziła go i nie irytowała tak bardzo? Ale ów wzrok mógł również oznaczać, że propozycja bruneta nie spotkała się z sympatią niebieskookiego.
            -Nie żartuj sobie, Sebastianie. To chyba oczywiste, że zaprosiłbym ją na obiad – odrzekł, a następnie zwrócił się do niej, nieco zszokowanej informacją. – Emily, czy chciałabyś mi dziś towarzyszyć? Rzecz jasna, potem Sebastian odprowadzi cię do domu, żeby nikt nie poczuł się zgorszony.
            Mimo że jego słowa zdawały się brzmieć nieco dziwacznie, jakby z zupełnie innej epoki, dziewczyna przytaknęła ochoczo, uśmiechając się szeroko. Ciel wstał i grzecznie podał jej dłoń, oferując również ramię, pod które chętnie się chwyciła, ukradkiem pokazując język wściekłej, rudowłosej Mary.
            Tamta zawsze mówiła, że chłopak musi być świetny i kiedyś ją zagada, bo patrzył na nią parę razy „flirtująco”. Lecz teraz to Emily szła z niebieskookim do domu, zaproszona przez niego samego.

            Mieszkanie młodego hrabiego nie należało do największych, jednak było urządzone stylowo, elegancko i naprawdę pięknie. Miłe oku barwy czerwieni, szarości, błękitu i czerni pokrywały ściany wysokich pokoi. Drewniany parkiet musiał mieć już sporo lat, gdyż skrzypiał przyjemnie pod stopami, nawet przykryty pięknym dywanem. Dobrane ze smakiem obrazy i meble jeszcze podkreślały wrażenie luksusu. Ale czegóż się spodziewać, skoro niebieskooki pochodził ponoć z rodziny szlacheckiej? Zaraz, na nazwisko miał chyba Phantomhive... Zielonooka zapamiętała sobie, żeby potem je wygooglować.
            -Emily, Sebastian zaraz poda do stołu. Usiądźmy tymczasem – Ciel wskazał dłonią dwa fotele, obite najwyraźniej drogim i szlachetnym materiałem. Wyszyte na złoto wzory za tło dostały głęboką czerwień, bardzo ładnie się zeń łączącą. Dziewczyna zajęła jeden, patrząc jak chwilę potem na drugim zasiadł niebieskooki.
            -Cielu... Twój lokaj ma na imię Sebastian? Dość... Zabawnie – powiedziała, chcąc jakoś zagaić do rozmowy milczącego i wpatrującego się w nią hrabiego.
            -Owszem. Lecz przynajmniej przez tę pospolitość jest łatwe do zapamiętania – uśmiechnął się półgębkiem, co sprawiło dość ponure, acz w swoisty sposób miłe oku wrażenie.
            Blondynka pomyślała sobie, że gdyby ten uśmiech rozniósł się z radością po całej twarzy i zagościł w chabrowym oku, młody Phantomhive byłby jeszcze przystojniejszy. Jego mroczne i dość gorzkie oblicze wypaczało bijącą młodzieńczą urodę. Przez chwilę zastanowiła się, co musiał przeżyć, żeby błękitne spojrzenie miało tak dramatycznie dojrzały, wręcz wiekowy charakter.
            -A właściwie, to gdzie są twoi rodzice? – Spytała bezmyślnie, lecz szybko pożałowała, bowiem jakiś cień przemknął po twarzy chłopca.
            -Nie żyją. Od bardzo dawna.
            No to palnęłaś, głupia. I jak się z tego wyplączesz?
            -Och, przepraszam... Nie wiedziałam... – Powiedziała cicho, odwracając wzrok. Postanowiła już nie pytać, choć ciekawiło ją czy mieszka sam z lokajem i skąd ma pieniądze na życie.
            -Nie mogłaś wiedzieć. A zmieniając temat... Powiedz mi, z jakiego domu pochodzisz? - Wydawało się, że niebieskooki nie przejął się wcale jej faux pas, gdy zaczął kontynuować.
            Krótką chwilę Emily patrzyła na niego z niezrozumieniem, zastanawiając się, o co ten pyta. W końcu jednak zdała sobie sprawę, że chodzi po prostu o nazwisko.
            -Ach, jestem Emily Islander. Dlaczego pytasz?
            -Zapewne dlatego, iż przypomina panienka mojemu paniczowi dawną znajomą, zwłaszcza panienki piękne zielone oczy. Czyżbym się mylił, paniczu?
            Niespodziewanie w ich rozmowę wciął się lokaj, podchodząc cicho niczym kot. Młody hrabia spojrzał nań z surową irytacją, podobną tej, którą wcześniej obdarzył czarnowłosego. Blondynka zaś zainteresowała się, kogo znajomego może przypominać. Bo to jednak trochę niemiłe uczucie, gdy ktoś rozmawia z tobą i zaprasza do domu tylko przez wzgląd na podobieństwo, prawda?
            Może to jego była? Albo dziewczyna, która mu się podobała?
            -Mam rozumieć, że twoja bezczelność ma źródło u tego, iż naszykowałeś już stół, Sebastianie?
            -Owszem, paniczu. Proszę o wybaczenie za moją śmiałość – odrzekł brunet, schylając się teatralnie, choć wciąż patrzył złośliwie na chłopca. Emily tymczasem powoli przestawała rozumieć, co się dzieje. I stałaby tak pewnie, nie wiedząc, co uczynić, gdyby nie Ciel, który zaprosił ją do jadalni, gdzie czekały dwa nakrycia.
            -Na dziś przygotowałem szlachetny ser camembert panierowany na grillowanych warzywach. Do tego sos miodowo-musztardowy z delikatnego w smaku miodu lipowego, który doskonale łączy się z pikantną gryką.
            Pyszny zapach rozniósł się po pomieszczeniu, przyjemnie drażniąc nos dziewczyny, której parujące na talerzu danie niemalże prosiło się o zjedzenie jak najszybciej. Lecz z jakiegoś powodu – może przez to, iż była gościem, może winą obarczać trzeba by atmosferę w tym mieszkaniu – obudziły się w niej maniery, wstrzymujące dziką chęć pożarcia dania. Spojrzała na jedzącego już Ciela, po czym chwyciwszy w dłoń widelec i nóż (czyżby były srebrne?), odkroiła sobie niewielki kawałek ciągnącego się lekko sera i zamoczyła go w sosie, zjadając jeszcze trochę warzyw. Tak, lokaj miał rację. Nie tylko miód z musztardą, lecz cała potrawa łączyła się i komponowała w idealny, perfekcyjny sposób, sprawiając niewysłowioną przyjemność podniebieniu, które przyzwyczajono do zwykłych potraw i fast-foodów. Przełknęła prędko.
            -Wow! Genialne! – Powiedziała ciut za głośno, pąsowiejąc szybko. Lecz jej wypowiedź spotkała się z całkowitą obojętnością ze strony niebieskookiego oraz dziękującym uśmiechem mężczyzny. Pokłonił lekko głowę, wpijając w nią spojrzenie niezwykłych, mahoniowych oczu.

            Upłynęły może trzy godziny odkąd Emily przyszła do mieszkania tajemniczego chłopca. Po obiedzie zjedli jakieś owocowe ciasto, którego nazwy nie zapamiętała, lecz smak był równie wspaniały, co panierowanego sera. Spędzili także trochę czasu nad pięknie wykonaną, bardzo starą grą. Dziewczyna odkryła, iż wyprodukowano ją przez XIX-wieczną firmę „Phantom”, co zaimponowało blondynce niezwykle. Rzecz jasna, podobieństwo nazwiska Ciela uderzyło ją niemal tak mocno, co wiek „planszówki”. Po raz kolejny obiecała sobie sprawdzić w internecie, kim jest ów młody hrabia. Może znajdzie też coś o jego rodzicach?
            W końcu jednak zadzwoniła do niej matka, każąca jej wrócić niemalże natychmiast. Dokończyli szybko grę (którą jakimś cudem wygrała) i zielonooka zaczęła się zbierać.
            -Naprawdę, dziękuję za to zaproszenie. Masz tak ładne mieszkanie, że ci szczerze zazdroszczę. Bardzo chciałabym w takim mieszkać. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy. Mogę dostać od ciebie numer? – Z rozpędu wyjęła komórkę.
            -Przykro mi, nie posiadam telefonu. Ani komórkowego, ani stacjonarnego. Ale cieszę się, że ci się podobało – odpowiedział chłopiec, idąc z nią do przedsionka. – Sebastian odprowadzi cię do domu, tak jak obiecałem. Dziękuję, że przyjęłaś moją ofertę.
            Lokaj otworzył drzwi, przepuszczając blondynkę, która uśmiechała się niepewnie, choć szeroko cały czas. Pożegnała jeszcze Ciela, po czym wyszła wraz z brunetem.
            Ciepłe promienie zachodzącego powoli słońca ogrzewały chodnik, w nielicznych miejscach ocieniony liśćmi niewielkich drzew. Ta majowa sobota należała zdecydowanie do jednych z jej lepszych dni.
            Wreszcie dotarli pod drzwi kamienicy, w której mieszkała. Wyglądały tak skromnie w porównaniu z tym, co oferowały „wrota” do domu młodego hrabiego. Westchnęła cicho, odwracając się ku brunetowi.
            -Dzięki za odprowadzenie. Miło z twojej strony, Sebastianie – powiedziała do niego, uśmiechając się. Ten odpowiedział grzecznym pokłonem.
            -To byłoby nieetyczne, gdybym pozwolił panience wracać samej przez miasto, zatem proszę nie dziękować. Cieszę się również, że spędziłaś z moim paniczem czas, gdyż nieczęsto miewa gości, zaś nieprzychylne spojrzenia twych rówieśników często go irytują. Do widzenia, panienko Emily – odwrócił się w stronę, z której przyszli i zaczął wracać.
            Zielonooka odrzekła „Do widzenia” i już miała wejść do domu, gdy przypomniała sobie, że trapiła ją jeszcze jedna kwestia.
            Kogo ja przypominałam Cielowi?
            Odwróciła się tam, gdzie powinien być lokaj, lecz... Ujrzała jedynie pustą ulicę. Mały samochód właśnie wyjeżdżał zza jej ramienia, będąc jedynym ruchomym obiektem w okolicy. Dziewczyna zdębiała z otwartymi ustami. Bo przecież, jak to możliwe?
            Wieczorem zaś przeżyła duży szok, pomieszany z dezorientacją i lekkim strachem. Tak jak postanowiła, sprawdziła w internecie dane chłopaka. Tak, firma „Phantom” należała niegdyś do bogatego i wpływowego rodu Phantomhive’ów, lecz po śmierci ostatniego z jego dziedziców, została odsprzedana w ręce różnych ludzi. Ów ostatni dziedzic zmarł jednak w wieku 13. Przeczytała, że był on niskim chłopcem o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Miał na imię Ciel Phantomhive.

            Młody hrabia siedział na obitym burgundem fotelu, czytając jedną z niedawno kupionych książek. Szaro-niebieskie włosy opadały z gracją na blade policzki, kiedy ten odwracał kolejną stronę. Przed nim piętrzyło się kilka regałów, na których stały jedynie jego ulubione pozycje.
            W pewnym momencie odłożył dzieło na stolik przed nim i usiadł wyprostowany. Zamknął jedyne widoczne oko, z pozoru relaksując się. Lecz gdy otwarł je na powrót, chabrowy błękit ustąpił miejsca głębokiej czerwieni, przeciętej pionową jak u kota źrenicą.
            -Sebastianie, nie próbuj mnie podejść. Już od dawna czułem, że wróciłeś – powiedział w pewnym momencie, wciąż patrząc przed siebie niczym niewidomy.
            -Wybacz mi, paniczu, jednak nie mogłem się powstrzymać przed kolejną próbą – odpowiedział mu arogancki głos, dochodzący zza fotela. Dłoń w czarnej rękawiczce jakby znikąd zmaterializowała się na oparciu, zaś lokaj z takimi samymi oczyma, co chłopiec, nachylił się nadeń, uśmiechając cynicznie. – Widzę, że chwile spędzone z ludźmi bardzo ci służą. Wydajesz się nader zrelaksowany.
            Chłopiec żachnął się, obdarzając go zirytowanym spojrzeniem. Mierzyli się wzrokiem przez jakąś chwilę, aż czarnowłosy z cichym chichotem wyprostował się i obszedł siedzisko.
            -Chyba dałem ci za dużo swobody. Zbyt frywolnie sobie poczynasz, psie– rzekł chłopiec, kładąc ręce na kolanach.
            -Ależ skąd, paniczu! Ja jedynie zauważam fakt twego zadowolenia ze spotkania z dziewczęciem, które niezwykle przypominało panienkę Elizabeth. Widziałem, że w parku obserwowałeś ją czasem. Nie dziwota zatem, iż radujesz się, z tego, że nie potraktowała cię ona jak większość dzisiejszych dzieci.
            -Doprawdy, Sebastianie... Współczesne czasy brzydzą mnie pod względem braku manier. A minęło zaledwie dwieście lat z hakiem.
            Lokaj podniósł brew z rozbawieniem na twarzy i zbliżył się do hrabiego. Powoli jego usta musnęły wargi chłopca, który odruchowo odpowiedział na ów delikatny pocałunek.
            -Paniczu, pamiętaj, że dla mnie czasy, w których zaproponowałem ci kontrakt, były obrzydliwym, groteskowym teatrem niegdysiejszych pięknych lat. To jedynie postęp, któremu poddać się musi każdy. Nawet demon.
            Tym razem Ciel spojrzał nań ze zdziwieniem. Oblizał wargi, po czym odepchnął dłonią demona i wstał. Już miał wychodzić, gdy dodał jeszcze:
            -Czyżby? Z tego, co wiem, Shinigami wyprzedzają te lata o parę wieków. Ich kosy śmierci... Szkoda marnować głosu. Lepiej przygotuj mi kąpiel.
            Wyszedł do innego pokoju, zostawiając lokaja samego. Ten zaś pokłonił się zamykanym drzwiom z cichym „Tak, mój panie”.
            Ciel tymczasem znalazł się w gabinecie. Usiadł przy biurku, tak różnym od tego, które posiadał w swym domu. To było skromniejsze i niższe, acz idealnie wpasowywało się w klimat pomieszczenia. Jego dłoń o czarnych paznokciach sięgnęła po wieczne pióro w kałamarzu i, otworzywszy drugą ręką jakiś gruby notatnik, zaczął pisać starannie, śledząc swymi demonicznymi oczyma kaligrafowany tekst.
            Po jakimś czasie odłożył pióro i zamknął jedną z wielu już kronik. Reszta stała na dwóch półkach powieszonych na jednej ze ścian. Wtem usłyszał ciche, kocie kroki lokaja, który nawet nie zadał sobie trudu zapukania do drzwi, jedynie otwierając je szeroko.
            -Kąpiel gotowa, paniczu.
            Młody demon wstał i udał się w stronę mężczyzny. Ten objął go w pasie i wziął nagle na ręce, na co chłopiec syknął wściekle niczym rój szerszeni. Brunet nie zafrasował się ani trochę, po chwili całując mocno hrabiego. Ten zaś oponował jedynie krótki moment, pozwalając w końcu się zanieść do łazienki.

            „19 maja 2012 roku, sobota. Dzisiejszego dnia moje obecne mieszkanie odwiedziła dziewczynka, Emily Islander. Uderzało mnie jej niezwykłe podobieństwo do lady Elizabeth Middleford. Jak napisałem, z pewnego źródła wiem, iż Lizzy zmarła w Londynie od gorączki popołogowej, urodziwszy jakiemuś hrabiemu czwórkę dzieci. Możliwe, iż owa Emily jest jej potomkinią.
            Ten podły demon wciąż próbuje mnie złamać. Uważa, iż da radę zwyciężyć i zdominować choćby na chwilę. Tak, istnieją momenty, gdy to od niego jestem zależny, jednak zdarza się to jedynie nocami. Lecz sam również nie mogę rzec, abym górował nadeń w jakikolwiek sposób poza relacją, stworzoną przez kontrakt. W tej grze chyba nie będzie można powiedzieć sobie „szach-mat”, gdyż ta rozgrywka skończy się jedynie wraz z wiecznością.”

***

Epilog. Prawdziwy koniec. Cóż, oczywiście bardzo się cieszę, że udało mi się zakończyć moje pierwsze, tak długie dzieło, lecz czuję smutek, iż dalsze losy moich kochanych demonów będą istnieć jedynie w krainie weny, do którego wstęp mam jedynie chwilami. Niemniej, na sam koniec chciałabym podziękować paru osobom, bez których nigdy nie zakończyłabym "Chekku-meito".
Przede wszystkim kłaniam się w pas przez Grell Sutcliffe, Malumem i Brukwią, moim trzem adoratorom na podium pierwszych komentarzy. Dzięki wam spędzałam miło czas, gdy nie dawałam rady wydusić z siebie ani słowa. Następnie Love Buzz, która znalazła mnie właściwie jako pierwsza, jeszcze na innej stronie (pamiętam cię nadal!) oraz Silencio - mój wielki, wręcz ogromny autorytet pisarski, który potrafi ze mną porozmawiać, przez co mam ochotę skakać. Później kolejno pragnę wymienić Murasaki, Amelię Waw, Cecylię, SadisticSmile, Shiemi, Jolkę2300, Cherry Bomb, Melancholijne Kocię, Michiyo M, Zielonemu glutowi, Shimie oraz wszystkie niepodpisane anonimy. Każdy z tych komentarzy podbudowywał mnie, przekonując, że może jednak nie jestem tak beznadziejnym, banalnie piszącym idiotą, a tylko trochę mniej. Chcę także podziękować serdecznie Lumi, bez której nie ujrzelibyście w tej historii paru wątków (między innymi czarnego Kyny), a bez której ja nie mogłabym wytrzymać. Wszystkich was wielbię za poświęcenie mi choćby chwili. I cieszę się, że jednak dałam radę otworzyć to zgrzybiałe coś i wstawić moje opowiadanie do niezbadanych czeluści internetu.
Kolejne opowiadania będę (a przynajmniej się postaram) zamieszczać na nowym blogu. Jeśli ktoś stąd zechce przeczytać coś zupełnie mojego, oto link: http://moje-lapidium.blogspot.com
Dziękuję wszystkim jeszcze raz. Te kilkanaście tygodni było dla mnie sporą przygodą, wzbogaconą o was właśnie. Cieszę się, że ktoś dotarł aż tu. A teraz, bywajcie ^w^

19 komentarzy:

  1. Dżem dobry. Uderzające jest, że to prawdopodobnie mój ostatni komentarz pod tym dziełem, toteż postaram się jak najlepiej wywiązać z roli komentującego.
    Standardowo, jak przystało na w miarę ogarniętego człeka, zacznę od postaci. Wprowadzenie nowej bohaterki w epilogu było dla mnie zaskakujące, jednakże czytanie opowiadania z jej punktu widzenia wprawiło mnie w niezwykle dobry nastrój. Emily. Wyczuwam podobieństwo na kilometr. Kto wie, może była jakoś spokrewniona z Lizzy... Mają nawet imiona zaczynające się na tę samą literę. Swoją drogą, nie wiem czemu, ale jedynie pobieżne wspomnienie o tym, co stało się z Elizabeth wywołało u mnie z lekka melancholijny nastrój. Bo, w gruncie rzeczy, w kanonie jest dosyć ważną drugoplanową postacią. Bez niej Ciel nie byłby odpowiednio Cielowaty. Stwierdzenie, że urodziła jakiemuś hrabiemu czwórkę dzieci oraz zmarła z powodu choroby nie jest dla mnie satysfakcjonujące. Ale koniec skarg i żalów. Wracając do meritum - Sebastian. Cóż, tutaj miałam pewne problemy z wyobrażeniem go sobie jako mężczyzny z XXI wieku. W mojej głowie automatycznie powstawał obraz Michaelisa odzianego w czerń, z marynarką, rękawiczkami oraz całym tym swoim dystyngowanym jestestwem. Nie rozumiem, jakim cudem można byłoby w ogóle pomyśleć, że Sebastian jest ojcem Ciela. Ale cóż, takie czasy. Ostatnią postacią, której jeszcze nie skomentowałam, zostawiwszy ją sobie na koniec w postaci pysznego deseru jest sam hrabia Phantomhive. Ciężko stwierdzić, czy w tym rozdziale go wielbię czy ubóstwiam. Chyba i jedno i drugie. Za ten swój mroczny sposób bycia, iście demoniczny charakter (taaak, cóż za oryginalny epitet...), a nawet za dość towarzyskie odnoszenie się względem Emily. Był po prostu Cielem, jakiego znamy i kochamy.
    Zaskoczyła mnie akcja. Spodziewałam się... właściwie to nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Choć, przyznaję, taka wersja epilogu zaskoczyła mnie zdecydowanie pozytywnie. Nie rozumiem, czemu Ciel miałby codziennie przychodzić do parku, wiedząc, że napotka jedynie zdumione/zaciekawione/przestraszone spojrzenia przechodniów, jednakże to twoja fabuła i twój wymysł tegoż świata. Więc dlaczegóż ja, jeno nędzny komentator, miałabym się tego czepiać?
    Błędów nie wychwyciłam. Opis potraw sprawił, że mam ochotę zjeść coś dobrego. Najlepiej ciasto. Z bitą śmietaną. Albo, w ostateczności, samą bitą śmietanę. Życzę ci, aby wszystko, co wyjdzie jeszcze spod twojego pióra (ewentualnie klawiatury) było równie ciekawe oraz znalazło jeszcze szersze grono wiernych czytaczy. To tyle z mojej strony, a wszystko, co mogę teraz dopowiedzieć, to nieśmiałe - do widzenia. Może w następnym blogu, może na gg lub w jeszcze wymyślniejszym miejscu. Niech cię błogosławi święta Wełenna.

    PS Tak, termin "czytaczy" to neologizm i jest jak najbardziej poprawny.
    PPS Serdecznie dziękuję za wspomnienie o mnie w ostatnich zdaniach, ale... chyba pomyliłaś pisownię mojego imienia. Bynajmniej, nie mam ci tego za złe :3

    OdpowiedzUsuń
  2. Z kolei ja, czytaj Brukiew, stworzenie przypominające rzepę, lecz czerwieniące się przy Chekku jak... no... BURAK, nie zdobędę się na taką kreatywność.
    Powiem tylko tyle, że podobała mi się końcówka. Żadne dzikie dramy ani sielanki, tylko najbardziej realistyczna i zadowalająca mnie wersja historii o dwóch demonach.
    Nie starałam się nawet zgadywać, co wymyślisz w epilogu, bo jesteś istotką cokolwiek nieprzewidywalną, więc nie tyle jestem zaskoczona, po prostu zadowolona. Ładne nawiązanie do fabuły Kuro, chociaż Lizzie mnie irytowała bardziej niż parę innych postaci razem wziętych. Ale Emily bardzo w porządku. I ładne imię c:
    Świetnie skonstruowane relacje między Cielem i Sebastianem, jak i ich obecne życie. To mieszkanie *^* Zobaczyć, najeść się i PRZECZYTAĆ WSZYSTKIE KRONIKI CIELA.
    Jedyna rzecz, której mi brakowało, to jakieś większe wspomnienie o Rakoczym. Kochany fiołek, smutny fiołek. Ale rozumiem, że być może godziłoby to w twoją wizję ich osobowości. W końcu, minęło dwieście lat z hakiem, a jestem pewna, że w tym czasie wiele się działo. Już Sebastian o to zadbał!
    Zaczynam smutać po zakończeniu. Cieszę się, że stało się to w taki sposób, ale będzie mi go brakowało. Będzie nowy blog, więc może przeżyję :D
    A odnośnie Chekku Meito jako całości, mogę po raz wtóry powtórzyć, że jestem z ciebie dumna, racuszkowaty gnoju. I szczególnie z Rakoczego, który był postacią naprawdę świetną (po jego śmierci utopiłam się w lodach karmelowych i skupiałam się przez bite dwa dni na tym, jak mnie boli serduszko ;^;). Fabuła, kreacja postaci, miejsc, OPISY (teeeee chmuuuuuryyyy!). Od rozdziału bodajże szesnastego, twój styl pisania stał się już bardzo dopracowany. Przyjemnie się to czytało, a tu już koniec!
    Dziękuję za Chekku. Sprawiło, że czekanie na piątki było takie... TAKIE STRASZNE. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie mam ochoty na więcej pisadeł Racu.
    Ghhhhhh, skończ kobieto, piszesz komentarz na bezsensie! Kończę. Już.
    Dziękuję. Ogarnij się życiowo. I pisz jak najwięcej :D
    ~ Brukiew, czyli Weikurb od tyłu.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ahhh! Grell jak mogłeś?! Jako, ze to miał być mój ostatni komentarz tutaj ja rezerwowałem sobie pierwsze miejsce -.- ale cóż... trzeci też nie jest zły nie? Ale teraz do rzeczy. To już epilog! T.T rzadko czytam epilogi ale tu nie mogłem zrobić wyjątku. Przyznam, że po raz koleiny (co mnie przestaje już dziwić jeśli chodzi o Ciebie Racu) zaskoczyłaś mnie... spodziewałem się albo typowego epilogu jaki zazwyczaj się pojawia na forach czyli pożegnania i podziękować. Jeśli miałaby się pojawić historia to wyobrażałem ją sobie jako kontynuację w czasach Ciela a tu proszę... Cielak u nas, że się tak wyrażę. Miło się czytało ostatnie słowa o tej parze. Choć przez cały rozdział szedł za mną taki lekki sentyment... co mi się najbardziej podobało? Wątek z Emily z wątków. Opis potraw godny samej Tobosko i pomysłu. Nawet na sam koniec nas, twoich wiernych czytaczy, nie zawiodłaś i dopełniłaś swej powinności z pochwałą godną niejednego. Me delikatne i jakże wybredne podniebienie w końcu zostało choć trochę zaspokojone za sprawą całego twojego opowiadania... ale ja jak zwykle. Rozwodzę się nad tym nad czym nie mam.... ehhh... ale dziękuje za podziękowanie xD (masło maślane) przyjemnością było mi było z Tobą pracować przez te pół roku. Mam nadzieję jednak iż nie zakończy się ona teraz :) Nasza wielka trójca będzie Ci zawsze dopomagać na tyle na ile możemy ^^ ale ja też chciałbym podziękować. Tobie za to, że słuchałaś moich gderań na temat niskiej jakości moich wypocin w porównaniu do tej perełki... *całuje w rączkę* ale i wszystkim, którzy razem za mną czytali przygody Ciela. Zaszczytem dla mnie było móc z wami dzielić tą pasję, przyjemność pisania i komentowania. Chwile spędzone tutaj na pewno nie zostaną przeze mnie zapomniane tak szybko *kłania się w pas wszystkim, którzy choćby na moment weszli aby tylko przeczytać pierwsze zdania z rozdziału* Dziękuje Wam... czas rozstania nadszedł... wierzcie że będę tęsknić. Do zobaczenia :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie...Nie...Nie...To nie może być 'czas rozstania', prawda? Oczywiście, że nie...W przeciwieństwie do mnie ty masz serce i nie zostawisz swoich czytelników ot tak sobie, co nie? No, mam nadzieję, a poza tym drugi blog zapowiada się obiecująco. I mimo, że po przeczytaniu epilogu czuję jakiś mały niedosyt w związku z Sebastianem i Cielem, to i tak bardzo mi się podobał. Był taki niezwykły, zupełnie odmienny od reszty epilogów i może właśnie dlatego przeczytała dokładnie cały tekst od linijki do linijki. Powtórzeń brak, literówek brak, błędów brak, pięknych słów całe mnóstwo <3 To jest magiczne, wspaniałe, że potrafisz tworzyć takie dzieła SZTUKI, bo owo opowiadanie jest tą sztuką w najpiękniejszym rodzaju. Tak, dobrze czytasz :D Bardzo mi się podobało, chociaż trafiłam tutaj niemalże pod sam koniec z pewnością wrócę do tego opka i to nie jeden raz. W sumie to nawet traktuję to jako prawdziwą kontynuacje anime, co jest dziwne, bo zazwyczaj nie biorę opowiadań pod uwagę i w żaden sposób nie łącze ich z anime. Ale twoja twórczość w pewien sposób mnie urzekła, zupełnie tak, jakby ktoś stworzył piękną książkę na podstawie końcówki Kuroshitsuji. Z takim talentem myślę, że spokojnie napisałabyś naprawdę dobrą książkę, która cieszyłaby się ogrrromną popularnością. No, wracając do tematu: Wiesz, iż jesteś dla mnie wzorem do naśladowania. Serio, podziwiam cię za wszystko. Za cudne opisy, mądre dialogi, po prostu za wszystko i liczę, że dzięki temu komentarzowi jeszcze bardziej podbudujesz swoją samoocenę i szybciutko napiszesz na nowym blogu pierwszą nocie, na jaką czekam z niecierpliwością <3
    Tak więc to by było na tyle xD Pozdrawiam cię i życzę nieskończonej weny! :*

    OdpowiedzUsuń
  5. Bosh.. było świetne.. no brak mi słów aż łzy cisną się do oczu :c
    Oczywiście będę na twoim nowym blogu bo tak wspaniałej i wykształconej osoby się nie porzuca .
    Dziękuję ci Serdecznie za pisanie tych wszystkich opowiadań .
    Sądzę że zaczynając tydzień chciałam tylko piątku po to by przeczytać twoje opowiadanie .
    Na prawdę Dziękuję Ci .
    Amelia ♥

    OdpowiedzUsuń
  6. Piękne. Brak mi słów. Zakochałam się w "Chekku meito" od samego początku i jego zakończenie okazało się dla mnie jakby śmiercią znajomej osoby. Nigdy nie zapomnę tej pasjonującej historii.
    Zaskoczyło mnie że postanowiłaś na kompletną zmianę scenerii. Wyszło to pięknie i tajemniczo. Nie mogłam sobie wyobrazić życia demoniastych w naszych czasach, a tu taka niespodzianka. Na początku czytania epilogu nie przekonałam się do tego, ale wiadomo, że nie zostawię tak opowiadania. Po tym jak pojawiła się jakże interesująca osóbka - Emily czytałam chętniej, w duszy przeklinając ją troszkę, bo naprawdę nie przepadam za Elizabeth Middelford. Wracając do czasu akcji; bardzo fajnie, że zachowałaś jednak ten XIX-wieczny powiew dekorując bogato wnętrze mieszkania Cielaka, bo bez tej nuty nie byliby to ci sami bohaterowie. Kocham ich całym sercem, takich jakimi ich wykreowałaś, droga Miraculi.
    Uwielbiam ten fragmencik kroniki Ciela. Jest taki... eh... uroczy? Pokazuje tą słodką "walkę" demoniastych. Wątek ich miłości w "Chekku meito" jest genialny, bardzo dojrzało podeszłaś do sprawy. Świetni są jak tak walczą o dominację. Uważam że i tak Sebby wygra ten psychiczny (może i fizyczny ?) pojedynek, bo to on właściwie powołał Ciela do życia.
    Podsumowując. Zakochałam się w tym opowiadaniu. Bardzo mi przykro że się kończy, ale dziękuję Ci z całego mojego zimnego serducha Racu, że je opublikowałaś. Oczywiście że Cię nie zostawię i będę czytać Twoje dalsze ficki. Pozdrawiam i życzę weny.
    ~Shiemi

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie umiem komentować, ale skromny ślad po swej bytności na tym blogu zostawię. Przeczytałam i bardzo mi się podobało. W pewnym sensie czuję się jakbyś wyrażała moje myśli, może i nie kompletnie ale jednak. Miło było przeczytać coś co nie odbiega zbytnio od oryginały. Oby kolejny blog był równie dobry jak ten.

    OdpowiedzUsuń
  8. witaj~




    jestem w trakcie czytania, wciągnęłam się *^*




    też piszę opowiadania Kuroszka, ale mam dopiero jeden rozdział :D






    byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś wyraziła swoją opinię ;3




    pozdrawiam, Dominika Phantomhive~

    OdpowiedzUsuń
  9. Droga Miraculi,
    Nie wiem, czy mój meil do Ciebie dotarł, więc piszę to jeszcze w komentarzu.
    Teorerycznie nie powinnam bronić mojego ff, bo zdaję sobie sprawę, że nie jest to opowiadanie szczególnie wysokich lotów... może masz rację i nie do końca odnalazłam się w tym fandomie? Mimo wszystko jest to moje pierwsze "dziecko", a z racji tego, że nie jestem wyrodną matką, postaram się je obronić. Uważam, że moja próba wniesienia czegoś nowego do stereotypowych opowiadań o Cielu nie była aż takim fiaskiem... racja, to było moje pierwsze opowiadanie ever, ale nienawidzę iść z prądem i według utartych schematów -.- To niszczy ludzką kreatywność. Nie musimy używać stworzonych przez autorkę schematów postaci. Co, jeśli chcę zapożyczyć jedynie postaci i nieco namieszać w ich charakterach i relacjach? Takie coś jest według mnie o wiele bardziej wartościowe od kolejnego schematycznego opowiadania, w którym Sebastian jest sztywny, jak kołek, a Ciel przedstawia typową sylwetkę rozpieszczonego bachora (przepraszam za spłycenie charakterów, nie chcę, żebyś pomyślała, że nie rozumiem anime, chciałam pokazać zwyczajowe przedstawienie bohaterów)
    Uważam, ze żadne z blogowych opowiadań nie jest przeznaczone dla, jak to nazwałaś, "koneserów sztuki pisarskiej". Ale każdy ma prawo do własnych poglądów.
    Bardzo chciałabym, żebyś jednak zmieniła podejście do moich opowiadanek(chociaż i tak pewnie je zhejtujesz), ale wątpię, byś chciała przeczytać coś z czego jestem bardziej zadowolona (np. aktualnie pisana 'Fantazja')
    Tak czy siak, dziękuję za opinię i pozdrawiam,
    Maknae Star ☆

    OdpowiedzUsuń
  10. Dziękuję Ci za wszystkie opowiadania :) Podziwiam twoją wyobraźnię i na pewno tu jeszcze powrócę (bo nie będę mogła o nich zapomnieć ^^). Życzę Ci...abyś nigdy nie przestała pisać. Masz ogromny talent :D
    Pozdrawiam.
    PS Dziękuję,że wspomniałaś o mnie (zwłaszcza,że tak mało komentowałam). :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Przeczytałam i jestem zachwycona.
    Bardzo wczułam się w opowiadanie, tym bardziej dzięki archaizmom, których używałaś. Jak w XIX wieku xD
    Osoba Rakoczego bardzo mnie zaciekawiła. Kiedy powiedział kim jest i że tak naprawdę nie kocha Ciela, smutałam ;c A gdy panicz go zabijał to tym bardziej ;cc Finalnie czuję do niego respekt. Bardzo spodobała mi się ta postać. Mimo tego, byłam za Sebciem i zawsze będę xD Ciel był tak zaślepiony 'grą' Sebastiana, (która w końcu nią była czy nie? już się pogubiłam xD) że nie zauważył co się dzieje. Ech. Kiedy Rakoczy ich uwięził, myślałam, że koniec będzie tragiczny, ale gdy tylko znaleźli się w skrzyni i usłyszałam wyimaginowany chichot Sebcia, odetchnęłam z ulgą. Uh. Przysięgłam sobie, że już nigdy w niego nie zwątpię XD
    No i epilog. Był idealny. Emily pocżątkowo mnie irytowała, ale potem była ok. ;D Pikantniejszej sceny niż scena w kufrze nie było, czym jestem odrobinę zawiedziona, ale cóż.. I bez tego jest świetne.
    Talent, kobieto, wykorzystuj we właśnie taki sposób. Chciałabym jeszcze poczytać coś od Ciebie w parringu SebaCiel, choć jak widzę, masz drugiego bloga, aktywnego, lecz to chyba fantazje c: Też przeczytam, jednak kiedy 'znajdę czas', otworzę na prologu/rozdziale pierwszym i się wciągnę tak, jak tu ;D
    Na koniec chciałam powiedzieć, że o opowiadaniu zawsze będę pamiętać jako jedno z najlepszych, jakich czytałam C:
    Pozdrawiam serdecznie ;3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Właśnie zawitałam tu, żeby przy okazji zobaczyć, czy napisałam komentarz, ale głównie żeby przeczytać jeszcze raz xD I jak się zdziwiłam, że to niecały rok temu tu byłam xD Myślałam, że jakieś parę lat, a tak przynajmniej się zdawało. Patrzę na ten swój komentarz i myślę: "jakie błędy .o." XD"
      Jestem pewna, że i za drugim razem wciągnie mnie to opowiadanie.
      A potem zabieram się (znowu x.x nie wiem kiedy, ale czytałam około 10 rozdziałów i zatrzymałam się. nie wiem też dlaczego ;-;) za "Księcia Turkusu". I czekam na Twoje nowe opowiadanie, droga Miraculi~
      <3

      Usuń
    2. Przeczytałam parę dni temu i znów byłam w siódmym niebie <3 A ostatnie zdanie - ach~ po prostu wkleiłam sobie do ulubionych cytatów <33

      Usuń
    3. Znów przeczytałam. Ach, jak miło wrócić do takich dobrych tekstów <3
      Chyba czas jednak zabrać się za czytanie Lapidium ^^

      Usuń
  12. To jest... Niesamowite, piękne, cudowne! Zdecydowanie najlepszy fanfic jaki czytałam ever c:

    OdpowiedzUsuń
  13. A więc teraz sie rozpisze. Nareszcie. Twoje opowiadanie przeczytałam jednym tchem. Mam nadzieje że nadal piszesz bo to co tu stworzyłaś miało sens i cudowną fabułe. Zdarzało sie gdy czytałam to miałam całą scene przed oczami. Tak cudownie zajełaś się wątkami yaoi jakbyś robiła to od zawsze. Dziewczyno za nic w świecie nie przestawaj pisać bo świat straci cudowną artystke. Postacie były świetnie wykreowane. A epilog boski. Umieścić Ciela z Sebastianem w naszych czasach bomba. Kocham cie za ten twój cudowny sposób pisania. Czytało mi się to lepiej niż kolejną powieść mojego ukochanego autora. Czytałam w napięciu zwłaszcza ostatnie rozdziały jak dotąd to najlepsze yaoi jakie miałam okazje przeczytać. Świetnie budujesz nastrój. Wspomniałam że od teraz cie kocham uwielbiam i wielbie ziemie po której stąpasz, poważnie mówie. A jeśli nie wspomniałam wcześniej to teraz już wiesz. Jesteś najlepsza.

    OdpowiedzUsuń
  14. Racuszku!
    Wiesz, jakie to było wspaniałe opowiadanie? Zdajesz sobie sprawę z tego? To był chyba najlepszy fanfick, jaki czytałam w życiu. Serio serio.
    Nie dość, że z każdym rozdziałem Twój język dialogów i opisów był coraz lepszy: dialogi ciekawe, utrzymujące tempo, no i te te archaiczne słówka (wprowadzające nas w tamte czasy, a i dodające uroku), a opisy barwne, plastyczne, piękne. Dzięki temu przez cały czas zachowałaś klimat. Postaciom Ciela i Sebastiana nadałaś własny rys, jednocześnie zachowując ich znaczące cechy charakteru, jakie znamy z mangi i anime. Ja osobiście ich relację, którą tu przedstawiłaś, porównałabym do cienkiem=j, naprężonej mocno nici, którą ktoś co jakiś czas wprawia w drgania - to te momentym kiedy między bohaterami aż iskrzyło od niewypowiedzianych emocji. Muszę tu też wspomnieć o Rakoczym, którego nie lubiłam, a jednak na sam koniec poczułam dziwną sympatię, być może pomieszaną z odrobiną współczucia - a to ze względu na jego uczucie do Ciela, które próbował zgasić (a przynam, nie spodziewałam się, że jednak mówił prawdę, wyznając mu miłość). Tak, to Ci się bardzo udało.
    Co do epilogu.. pomysł swoiście genialny! Przenieść akcję w nasze czasy! Ha, rewelacja! I pomyśleć, że oba demony spędzą tak ze sobą nie tylko XXI wiek, ale i całą wieczność :)
    Podsumowując (zabrzmiało jak na wypracowaniu z polskiego..phie..), "Chekku-meito" było zacne, smaczne, bardzo smaczne! Z przyjemnością przeczytane :)
    Arigatou za kawał świetnej roboty.
    Alys

    OdpowiedzUsuń
  15. A ja zapraszam do siebie, na osłodę łez.
    www.kuroshitsujizbior.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń