Rozdział XXI

            Stał na środku korytarza, trzymany w talii przez Sebastiana, wpatrując się w wolnym krokiem wychodzącego z pokoju blondyna. Jego twarz zmieniła się zupełnie: wszechobecny niepoprawny optymizm ustąpił miejsca wrogiemu, surowemu spojrzeniu ametystowych oczu, odbijających złote światło trzymanej przezeń w otulonej w podejrzanie mokrą rękawiczkę świecy; ściągnięte mocno brwi tworzyły głęboką bruzdę między sobą, wyrażając nienawiść i złość. Jego jasne włosy już nie opadały swobodnie w dół, spięte czymś ciasno z tyłu. Niesforne kosmyki, które nie miały zamiaru poddać się niewoli zapewne rzemienia, zostały wsunięte za uszy.

            Mężczyzna w drugiej dłoni miał mały, prostokątny flakonik z podejrzanie wyglądającą cieczą barwy bladej, przejrzystej zieleni. Ciel podejrzewał już, co może być w środku.

            -Boicie się? Zaprawdę, żałośni jesteście. Jak wszystkie inne plugastwa – powiedział.

            Spod rozpiętego, długiego po kolana, czarnego płaszcza widać było jego luźne, ciemne spodnie, białą koszulę i brązową, skórzaną kamizelkę z wieloma wypełnionymi czymś kieszeniami. Do paska zaś przytroczone zostały dwa sztylety o trzech ostrzach.

            On chce z nami walczyć?

            Młody hrabia nie wiedział, co robić. Przez zaskoczenie, wywołane słowami guwernera, nie naciągnął na oczy błękitno-chabrowej maski, zaś w ciemnym korytarzu krwawe ślepię z pionową źrenicą odbijało wyraźnie blask płomienia. Rakoczy musiał doskonale widzieć jego demonicznej natury tęczówkę, czego świadomość była dla niego niecodziennym uczuciem.

            -Kim jesteś? – Spytał w końcu młodszy demon, prostując się z pochylonej pozycji obronnej.

            Na jego słowa Bleederman roześmiał się. Nie zrywał jednak kontaktu wzrokowego, mimo swej swobodnej postawy, czujnie obserwując każdy ich ruch. Pożerany powoli knot wypluwał w gorącej agonii cienką strużkę stopionego wosku, niczym ślinę, która spływała teraz po trzonie świecy.

            -Śmiesz jeszcze pytać, kim jestem? Naprawdę? Chyba rzeczywiście byłem jedynym, który dokładnie wiedział, z kim w jednej rezydencji sypiał. No, może poza tym przeklętym bytem, a żeby sczezł, Bogiem Śmierci, którego tu kiedyś bezczelnie sprowadziłeś.

            Co? Skąd on wie?

            -Odpowiadaj mi, do jasnej cholery! – Wyrwawszy się zza trzymającej go ręki, podszedł parę kroków, wysykując te słowa ze złością, tak irytująco niewiele pojmując z jego wypowiedzi.

            -Ojej, zdenerwowałem mości szlachetnego demona? Najpokorniej proszę o wybaczenie – mężczyzna skłonił się, wciąż patrząc w jego diabelnie szkarłatne oczy. Miast jednak wyprostować się na powrót, niespodziewanie rzucił mu pod nogi trzymany flakonik. Ten wybuchł przed nim, roznosząc wokół jasny dym o drażniącym nozdrza i piekącym w oczy zapachu. – Proszę zatem przyjąć to w ramach przeprosin!

            -Paniczu!

            Ciel rozkasłał się. Przez dziwną substancję musiał przymknąć ślepia, co uniemożliwiło ujrzenie reakcji jego lokaja. Coś jednak musiało się stać, bowiem tuż po krzyku czarnowłosego usłyszał głuchy odgłos, jakby coś dużego upadło. Myślał, że Sebastian powalił, a w najgorszym wypadku zabił Rakoczego, lecz po chwili do jego ucha dotarł bolesny jęk, wypełniony gorzką głębią. Znał ten dźwięk, zdający się dobiegać z głębokiej, ciemnej studni. To był jego demon.

            -Se... Sebas... – Spróbował zawołać go, lecz kolejne fale duszącego kaszlu zajęły jego jednak nie niezniszczalne płuca.

            Wtem poczuł jak ktoś łapie go za nadgarstki, wykręcając je boleśnie w tył. Miejsca, które były trzymane, piekły mocno i nieprzyjemnie. Następnie coś mokrego i równie sprawiającego ból ledwie li dotykiem zostało obwiązane dokoła stawów, unieruchamiając je.

            Młody Phantomhive nie wiedział, co stało się później. Nadal gęsty dym szatkował jego płuca, rozpruwając ich delikatne wiązania między płatami. Chłopiec, mimo że już nie był człowiekiem, a demonem, czymś, co winne być niepokonanym, zemdlał od mieszaniny trujących ziół, zamraczających jego nieśmiertelny umysł.

            Nagle, miast drażniącego zapachu jakiejś mieszaniny, poczuł stęchliznę i wilgoć. Zdawał sobie sprawę, iż musiał stracić przytomność na jakiś czas, lecz miał wrażenie, że jedynie zamknął na dłużej swe pokryte szkarłatem oczy, które teraz tak ciężko było mu otworzyć.

            Powoli dochodził do siebie, nie czując już tego okropnego smrodu dymu, tak drażniącego i motającego zmysły. Jednak jego nadgarstki i łokcie nadal oplatały ciasne teraz więzy, zapewne lin, namoczonych w jakimś innym ohydztwie. Tak samo ktoś – cóż, nie ktoś, a Rakoczy – związał mu kostki i kolana. Pieczenie i swędzenie doprowadzało go do silnej irytacji, lecz dało się wytrzymać. Na szczęście, nie założono mu na usta knebla, za co był w swoisty sposób wdzięczny oprawcy.

            Już nie udawał człowieka. Nie oddychał, choć serce wciąż biło ciężko, powoli roznosząc sztuczną, gęstą krew po całym martwym ciele. Leżąc na brzuchu z wyprostowanymi nogami i wykręconymi do tyłu ramionami, nie wychwyciwszy żadnych odgłosów, podniósł w końcu głowę i otworzył oczy. Nie miał przepaski.

            Ciemność nie przeszkodziła mu w odkryciu, iż rzeczywiście znajduje się w jakimś piwnico-podobnym pomieszczeniu o niskim sklepieniu. Brudne ściany, pokryte czarnym nalotem, grzybem i zwisające w dół paskudnymi strąkami, stare pajęczyny, które utrzymuje jedynie osiadły nań kurz godziły w jego poczucie estetyki. Możliwe, że nadal znajdował się na terenie rezydencji, jednak na pewno od ich przyjazdu Sebastian ani raz tu nie zszedł.

            No właśnie. Sebastian. Młody hrabia nie miał pojęcia, gdzie lokaj teraz może być. Ani czy w ogóle nadal gdzieś jest. Możliwe, że nie docenił guwernera bardziej niż mu się zdawało.

            Miał rację. Ten zimny, arogancki drań miał rację. Powinienem był uważać na Rakoczego.

            Ciel dopiero po chwili dostrzegł, że ciemne pomieszczenie jest większe, lecz dzieli je na pół ściana, zza której rogu wystaje koniec grubego łańcucha. Nie wiedział, do czego ten służył, ale oczywistym się zdawało, iż nie jest starą, zapomnianą własnością rezydencji. Bowiem ciemne żelazo było czyste i, z pewnością, nowe.

            Postanowił usiąść. Wątpił, aby krępujące go więzy, których dotyk szczypał i piekł cały czas, dały się zerwać jego demoniczną siłą. A nawet, jeśli się mylił, gdy podniesie się do wygodniejszej pozycji, na pewno jedynie ułatwi mu to zadanie. Odwrócił się zatem na plecy, po czym przysunął do brudnej ściany, pokonując obrzydzenie względem jej dotknięcia. Oparł się o zimny mur i powoli podciągał kręgosłup do pozycji pionowej. Dźwięk szemrzącego ubrania rozdzierał nieskalaną żadnymi odgłosami ciszę, co powodowało, iż młody demon instynktownie przygotowywał się do obrony.

            Wreszcie spojrzał na swoje nogi. Grube na dwa centymetry liny bez wątpienia były czymś obficie zmoczone i zaciskały się wokół jego odzianych w czarne kolanówki kostek i kolan, kilkukrotnie wokół nich owinięte oraz zabezpieczone wymyślnym węzłem. Naprężył mięśnie, próbując rozerwać pęta, jednak nie przyniosło to żadnego efektu. Tak samo stało się, gdy starał się wyszarpać ręce. Irytujące, tak człowiecze  n i c.

            Zacisnął szczęki, a jego ślepia zabłysły jasno szkarłatem. Nie miał zamiaru krzyczeć, wrzeszczeć i wić się, gdyż to jedynie upokorzyłoby jego godność, godząc w dumę, będąc zapewne również bezskuteczne. Nabrał jednak powietrza do płuc, wzdychając ciężko.

            I wtedy usłyszał szczęk łańcuchów. Cisze szemranie obijających się o siebie żelaznych ogniw, ledwie słyszalne było za pierwszym razem, lecz po chwili powtórzyło się. Ciut głośniej. I znów. Bez wątpienia dźwięk dochodził zza przegrodzonej strony pomieszczenia. Jakby ktoś jeszcze został tu uwięziony.

            Zesztywniał natychmiast, patrząc uporczywie w widoczny fragment łańcucha. Lecz ten uparcie milczał, znieruchomiały, nie dając mu odpowiedzi na najważniejsze dlań teraz pytanie.

            Sebastianie, jesteś tam?

            Kolejna fala następujących po sobie dźwięków, tym razem głośniejszych. Metal krzyczał coraz bardziej, przeszywając przyzwyczajone już do ciszy uszy swoimi wysokimi tonami, aż ucichł ponownie. Chłopiec jednak słusznie spodziewał się znów usłyszeć te żałosne jęki łańcuchów, które najwidoczniej teraz ów „ktoś” starał się zerwać. Ciel był niemal pewien, że zakuto tam jego lokaja. Niestety, nie dowiedział się na własne oczy, gdyż żelazny łańcuch nie pozwolił sobie na zniszczenie, uparcie istniejąc we wciąż jednym kawałku.

            Odezwać się?

            Młody demon nie miał pojęcia, co robić. Jeśli się mylił i w rzeczywistości współwięźniem nie był czarnowłosy, ośmieszyłby się, wołając go po imieniu. Zaś w grę na pewno nie wchodziło uwłaczające mu pytanie: „Kto tam?” czy też: „Jest tam ktoś?” Lecz problem rozwiązał się sam.

            -Paniczu, to ty, prawda? – Cichy głos, niemal szept, znużony i sprawiający wrażenie mocno wyczerpanego rozwiał wątpliwości Phantomhive’a co do tożsamości zakutej w tak silny łańcuch persony.

            -Sebastianie. Co się tu dzieje? – Odpowiedział, z zaskoczeniem zauważając, iż jego głos jest równie zmęczony, gdy wydostawał się na zewnątrz przez podrażnione mocno gardło.

            Pewnie przez ten dym. Co to mogło być?

            -Ach, nie myliłem się. Zapewne, paniczu, pamiętasz, co działo się przed wtrąceniem nas tu. Pan Bleederman rzucił na podłogę flakon pełen nieznanej substancji, która pod wpływem uderzenia i w połączeniu z powietrzem utworzyła gęstą ścianę dymu, bez wątpienia, nieodpowiedniego dla płuc demona. Następnie powalił mnie za pomocą ostrego narzędzia, wbijając go w mój kark. Mam nadzieję, iż ten śmieć nie potraktował i ciebie z taką bezczelnością, paniczu.

            -Nie, straciłem przytomność przez dym. Mów dalej – odpowiedział niechętnie, coraz bardziej zirytowany.

            O co tu chodzi?!

            -Dobrze. Późniejszych wydarzeń nie pamiętam. Ocknąłem się dopiero tutaj, już zakuty w te podejrzane łańcuchy, których nie mogę zerwać. Choć możliwe, że to wina podtrucia i teraz moje moce osłabły. Ubiegając zaś twe pytanie, niestety, nie wiem, co pan Bleederman planuje, jednakowoż jest to niewątpliwie niegodziwe zachowanie.

            Ciel wpatrzył się w widoczny fragment łańcucha. Nie wyglądał na niezwykły, ale, kto wie? Może rzeczywiście umiał on utrzymać demona?

            -Sebastianie, nie mam pojęcia, co się tu dzieje, lecz mam wrażenie, iż łączy się to z przybyciem owego człowieka nocą. A właśnie, która może być godzina?

            -Niestety, nie mam pojęcia, paniczu. Nie dochodzą mnie tu żadne dźwięki z zewnątrz, zaś – jak sam zapewne zauważyłeś – nie ma tu ani jednego okna. Za drzwiami muszą być schody bądź dalsze pomieszczenia piwnicy.

            Na to młody hrabia nie odrzekł już nic. Pozostało im jedynie czekać, aż cokolwiek się wyjaśni. Chociażby jakieś „cokolwiek”.

            Cisza. Mrok. Nic. Jak w jego śnie. Tym razem jednak nic go nie goniło, zaś oczy cały czas miał otwarte. Dlaczego zatem irracjonalna igiełka intuicji, kłująca non-stop gdzieś pod czaszką, ostrzegała go, że musi uciekać?

            Ani on, ani Sebastian nie próbowali się już uwolnić. Wszelakie próby szamotania się, rozplątania, rozerwania lub rozszarpania więzów kończyły się na niczym, zaś Ciel w pewnym momencie zauważył, iż pęta na kolanach są przywiązane do wystającego ze ściany haku, co uniemożliwiało przeczołganie się do lokaja.

            Wreszcie jednak, po uporczywym, monotonnym i coraz bardziej przykrzącym się czekaniu usłyszeli odgłos kroków. Ludzkich. Doskonale mu znanych. Przecież słyszał je już tyle razy od owych paru miesięcy, że nie pomyliłby ich z żadnymi innymi. Wiedział, kogo ujrzy, gdy ten człowiek dotrze tutaj.

            Chłopiec podniósł głowę, patrząc w grube, stare, drewniane drzwi naprzeciwko niego. Usłyszał także szczęk łańcucha, kiedy i demon się poruszył.

            Kroki zbliżały się jakby z góry. Wraz z ich narastającą głośnością ujrzał delikatną poświatę jarzącej się jasności w maleńkich szparach naprawdę szczelnych drzwi. Szamoczące się, złote blaski wskazywały na to, iż zbliżająca się osoba niesie przynajmniej jedną świecę.

            Wreszcie jarzące się światło osiągnęło swoje maksimum, gdy kroki ucichły. Człowiek stanął tuż przy drzwiach. Musiał sięgnąć po klucze – usłyszał wyraźnie szmer małych, obijających się o siebie w powietrzu metalowych przedmiotów. Człowiek wybrał jeden z nich i włożył w zamek, przekręcając go z głośnym trzaskiem. Pchnięte niczym wrota, drewniane drzwi o starych zawiasach zaskrzypiały i rozwarły się, wpuszczając tuż za sobą jasne światło trzech świec i długi cień osoby stojącej w owym świetle.

            Jedynie moment zajęło mu zwężenie rozszerzonych do granic możliwości źrenic w wąskie, kocie szparki. Nawet nie zmrużył powiek. Niemalże od razu ujrzał tak znajomą sylwetkę. Wysoki, niezbyt postawny, jasnowłosy mężczyzna. Miejsce jego wiecznie szczęśliwego spojrzenia rozradowanego psa teraz zastąpiła sucha, beznamiętna wrogość.

            A więc to jednak ty, Rakoczy.

            Nie spodziewał się nikogo innego. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział od początku, kogo ujrzy, lecz teraz, widząc wyraźnie i na własne oczy swego prawdziwego oprawcę, młody hrabia uczuł cień smutku, który musnął jego umysł jak muska twarz czarny, atłasowy szal, powiewający na wietrze, swym delikatnym gestem zostawiając wyczuwalny jeszcze długo dotyk.

            -Witam, witam, państwa Szkarady. Jak tam wasz plugawy byt w tym doskonale do was pasującym miejscu? Cóż, nie będziecie się nim już długo cieszyć. Na górze czeka was coś lepszego – rzekł równie jadowicie, jak podczas pierwszego ataku. Phantomhive’owi nie spodobał się ani ten ton, ani słowa. Schylił głowę, patrząc spode łba na podchodzącego teraz doń mężczyzny.

            Blondyn kucnął przy nim, uśmiechając się złowrogo. Ametystowe tęczówki, pochłaniające złote światło i odbijające je w różnorakich odcieniach fioletu skrzyżowały wzrok z jego szkarłatnymi ślepiami zwierzęcia, bestii. Demona. Przegarnął jego szaro-niebieskie włosy odsłaniając blade, poszarzałe od brudu lico i oko oznaczone pieczęcią.

            -Najpierw ty, Cielu. Cóż, twarz dziecka, lecz istota piekielna. Naprawdę, szkoda mi było ciebie od początku. Jeszcze to bezczelne pokazywanie swej postaci. Tak, wiedziałem od początku, mój drogi. Zważ na to, iż tylko demony mają tak szkaradne czarne paznokcie, jakby wysmarowane sadzą tak doskonale, że ani kawałeczek skóry nie jest ubrudzony. Żałosne.

            Jeszcze chwilę czekał na jakąś odpowiedź, lecz nie doczekawszy się jej, z gorzkim uśmiechem pełnym złości odwiązał sprawnie linkę od ściany i brutalnie pociągnął chłopca za sobą. Nie zważając na to, iż tarza go po zimnej, brudnej posadzce, skierował się szybkim, żwawym krokiem do drzwi, niosąc w jednej dłoni świecznik, w drugiej trzymając mokry sznur.

            -Ha! Może i demon, ale lekki jesteś niczym najzwyklejsze dziecko – stwierdził złośliwie, nie zatrzymując się przed schodami.

            Ciel, zaciskając zęby w nic nie wartym teraz gniewie, zanim został wtargany na kamienne bloki, uderzające go w nogi, ramiona i żebra, ujrzał Sebastiana. Demon wyglądał naprawdę żałośnie. Przykuty za dłonie, wiszący bezwładnie na ścianie, w potarganej białej koszuli, już bez swego fraka, podnosił słabo głowę do góry i zza zmierzwionych, kruczych włosów patrzył mętnym, smutnym i zarazem wściekłym ze swego położenia wzrokiem mahoniowych oczu w niego. I nie mógł nic powiedzieć. Bo żaden protest teraz nic by nie dał.

***

Zbliżamy się już do naszego końca. Mam nadzieję, że czekanie cały tydzień nie przyniosło wam zawodu w tym rozdziale ^w^