Rozdział X

Witajcie w kolejnym rozdziale. Zamieszczam go wcześniej, gdyż akurat mam do dyspozycji komputer. Mam nadzieję, że spodoba wam się kolejna część ^w^

***

            -Cielu, tutaj! – Zawołał głośno Rakoczy, stojący na wrzosowisku przy dziwnej konstrukcji, niewątpliwie stworzonej ręcznie.

            Chłopiec podszedł do niego spokojnym krokiem. Widział w mroku nocy wszystko, więc nie musiał obawiać się potknięcia.

            -Wyspałeś się, widzę. To dobrze. Niedługo się zacznie. Zobaczysz: będzie, co oglądać! – Blondyn w ekscytacji machnął w nieokreślony sposób ręką, zaznaczając zapewne całe niebo.

            Tak jak mówił uprzednio, wszystkie gwiazdy jaśniały na niebie, rozświetlając czarny płaszcz nocy tysiącami drobnych błysków, zaś żadna chmura nie odważyła się zasłonić choćby skrawka ciemnego sklepienia, jakby w trwodze przed gniewem bladolicej pani, Księżyca, promieniującej blaskiem z niemal pełnej tarczy. Ciszę wokół przerywały jedynie świerszcze, które wygrywały swe nieskomplikowane melodie, rozbrzmiewające spokojnymi tonami wokół, niczym orkiestra grająca kołysankę dla dziecka.

            -Rakoczy, czy to ten teleskop, o którym mi mówiłeś? – Bezczelny głos młodego demona zakłócił uroczą pieśń drobnych owadów; te jednak nijak nie wyraziły swej dezaprobaty, jakby specjalnie ignorowały niewłaściwe zachowanie na swym koncercie.

            -Tak. I bez niego będzie widać całe zjawisko, jednak przezeń lecące gwiazdy zyskują jedynie na uroku. Proszę, spójrz. Na razie żadne nie spadają, lecz zaraz powinno się rozpocząć.

            Ciel podszedł do dziwnego miedzianego przedmiotu w kształcie walca stojącego na statywie z trzech drewnianych nóżek, po czym przytknął oko do otworu, który wskazał mu guwernant.

            Widok go zaskoczył. Nie była to bowiem pojedyncza, nudna gwiazda, widziana jedynie jako większa. Ujrzał skupisko czerwonych i niebieskich punkcików, które wydawały się tańczyć w kole, okolone finezyjną, niewiele jaśniejszą od ich otoczenia mgłą, nadającą całej gromadzie kształt migdałowego oka z pustą, jak otchłań, źrenicą.

            -Piękne... – Rzekł cicho, prostując się. Spojrzał na mężczyznę, lekko unosząc kącik ust.

            -Prawda? Odkryłem ten zbiór gwiazd całkiem niedawno. Tutaj jest on niezwykle widoczny. Nie ma na razie imienia. Choć może masz jakąś propozycję?

            Młody hrabia zamyślił się i spojrzał na niebo, gdzie powinien znajdować się ów gwiazdozbiór. Dojrzał jednak jedynie kilka jaśniejszych punktów, niewyróżniających się właściwie niczym.

            -Chcesz powiedzieć, iż mogę nazwać teraz dowolnie nowe gwiazdy? – Spytał, nadal przyglądając się niebu.

            -Cóż, dowolnie może nie, jednakowoż jeśli masz jakieś ciekawe propozycje, mój drogi, nie wahaj się – Rakoczy podszedł do Ciela, również patrząc do góry. Położył dłoń na ramieniu młodego hrabiego. – To jak? Wymyśliłeś może coś?

            -Abyssus – powiedział chłopiec cicho.

            Blondyn milczał chwilę, pozwalając sobie na delikatne głaskanie ciepłego ramienia. Ciel nie reagował na to, gdyż wiedział, że mężczyzna i tak znowu będzie próbował się zbliżyć. Uznał, iż po prostu tak ma.

            -Ładnie. Choć tak można nazwać raczej czarną dziurę, mój drogi. Sam bez wahania przyjąłbym tę nazwę. Wyślę jutro list z dokładnym umiejscowieniem gwiazdozbioru, powinni zgodzić... Ha! Widziałeś? Zaczynają spadać! – Swoją wypowiedź guwerner przerwał, niemal krzycząc i wskazując wolną ręką punkt na niebie, gdzie – rzeczywiście – przed chwilą widać było wąski pasek, jakby ktoś narysował białą kreskę i natychmiast ją zmazał. – Pomyśl życzenie, Cielu. Pierwsza gwiazda takiej nocy spełni je.

            -Wybacz, ale nie jestem w stanie uwierzyć, aby odległe tak bardzo ogromy różnych minerałów były w stanie spełnić moje marzenia – odsapnął, podnosząc jedną brew. Mimowolnie jednak w myślach wypowiedział krótkie zdanie, za co niemal natychmiast się zganił.

            -Szkoda. Bo wiara czyni cuda, mój drogi. A teraz czekaj chwilę, ustawię teleskop tam, gdzie powinno być najwięcej meteorytów.

            Kiedy fioletowooki zostawił hrabiego na moment, ten odsunął się i usiadł na trawie, wpatrując w niebo, na którym coraz częściej pojawiały się jasne kreski. Nie mógł zaprzeczyć, aby ten widok go nie urzekał. Zawsze lubił niebo. Z rana zmieniające się z upiornej szarości w róż pąsowiejącego słońca, następnie blaknące do głębokiego błękitu, podobnego do jego oczu. Wieczorem zaś przechodzące z pomarańczu i subtelnego fioletu w niebieski, tak intensywny, iż niemal czarny, oświetlony tysiącem maleńkich gwiazd, niczym łąka świetlikami. Niebo było, doprawdy, fascynujące.

            Siedział tak jakiś czas, a spadających gwiazd zaczynały się robić krocie. Nie sposób nawet było zliczyć je wszystkie, przelatujące nad wrzosowiskami, jakby pędziły na sam kraniec świata, żeby dopełnić swego żywota. Rakoczy jednak przywołał go do siebie gestem dłoni, najwidoczniej ustawiwszy już teleskop.

            Trzy godziny później, po północy, Ciel i jego dziwny nauczyciel siedzieli obok siebie na ziemi, patrząc nadal na rozgrywający się powyżej spektakl, w którym główną rolę grały biegnące po niebie meteoryty. Rakoczy jakiś czas temu oddał chłopcu swój płaszcz, twierdząc, iż niemożliwym jest, aby chłód nocy mu nie doskwierał. Ten nie sprzeczał się długo i pozwolił zarzucić na siebie dodatkowe okrycie. To mu było obojętne. Nie jednak kwestia, że mężczyzna pozwolił sobie na zasiadnięcie tuż obok niego i objęcie go w przekonaniu, jakoby każde ciepło w tej sytuacji jest przydatne.

            Tak więc siedzieli teraz przy sobie; chłopiec oparty o tors obejmującego go nauczyciela, którego jasne, niemal białe włosy w tej chwili były widoczne tak dobrze, jak gwiazdy powyżej. Milczeli od jakiegoś czasu, wsłuchani jedynie w dźwięki wypuszczanego i wdychanego przez nich powietrza. Pewnikiem było, iż w końcu owa cisza zostanie przerwana przez któregoś z nich. Tak też się stało.

            -Ciel... Powiedz mi, proszę... Dlaczego sprzedałeś firmę? Przecież w Londynie miałeś wspaniałą rezydencję, szacunek i nawet narzeczoną. Dlaczego zatem zostawiłeś to wszystko i przeniosłeś się na odludzie?

            Niebieskooki westchnął głęboko, czując przyjemnie drażniący nozdrza zapach człowieka.

            -Wiele się zmieniło. Przeszłość przestała mieć znaczenie, bez względu na to czy dotyczyła również ludzi poza mną. Dlatego – odpowiedział zmęczonym, zirytowanym głosem. Mimo wszystko, nadal czuł się zazdrosny o swoją firmę, jakby Rakoczy zabrał mu ją siłą. Był zwyczajnie zaskoczony informacją, że Sebastian nie zamknął, a sprzedał wszystko.

            -Wolałeś zatem uciec od przeszłości, bo wydawało się to rozwiązać wszystkie problemy? Przecież panienka Middleford naprawdę darzyła cię uczuciem. Wiem, bo miałem okazję z nią rozmawiać, choć już po twoim wyjeździe.

            Tu chłopiec milczał. Nie mógł nic odpowiedzieć, gdyż wiązałoby się to z ujawnieniem prawdy. Poza tym...

            Elizabeth... Rozmawiał z nią. Znał ją. Czyli też mieszkał w Londynie? Mniejsza o to. Ciel doskonale wiedział, co dziewczyna czuje. Nieraz okazywała mu to w sposób nader otwarty. Lecz on traktował ją jedynie jako relikt z czasów, kiedy żyli jego rodzice. Kiedy uśmiechał się bez goryczy. Kiedy świat był wielki, dobry i otwarty. Potem po prostu nie mógł jej odrzucić, nadal czując sentyment do różowej, irytującej, nazbyt słodkiej, acz szczerej przyjaciółki.

            Bleederman jednak chyba źle odebrał to milczenie.

            -Przepraszam. Jeśli zacząłem rozdrapywać stare rany. Zapomnijmy o tej rozmowie. Zżera mnie ciekawość Jesteś niezwykle tajemniczym, skrytym i fascynującym przez to chłopcem.. Mam nadzieję, że nie masz do mnie żalu.

            Jasna, wyrażająca teraz skruchę twarz mężczyzny znalazła się blisko Ciela, niepewnie spoglądając na niego dwoma ametystowymi, szklanymi niemal oczyma.

            -Nie ma już, czego rozdrapywać. Teraz nie liczy się przeszłość – rzekł, nie patrząc na niego.

            Demony nie mają przeszłości. Nie, gdy byli ludźmi. Pozostaje tylko wieczność przed nami.

            Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. W zamian za to dłoń trzymająca go przyciągnęła nieco mocniej i po chwili młody hrabia poczuł na skroni ciepłe, wilgotne usta blondyna.

            Pocałunek mógłby wydać się matczyny, jednak wyłączne gdyby nie trwał tak długo i nie ociekał pożądaniem, które chłopiec czuł prawie przez skórę. Zwłaszcza, kiedy usta odrywały się nieznośnie powoli, zostawiając po sobie chłodny ślad.

            Ciel zesztywniał, bowiem zdał sobie nagle sprawę z dziwnej rzeczy. Choć może nie tak zaskakującej, jeśli głębiej zastanowić się nad wyzywającym w tej grze.

            Dlaczego Sebastian przyprowadził do mnie mężczyznę, którego bez wątpienia pociągam? Ten przeklęty demon...

            -No, czas chyba wracać. Gwiazdy mogą spadać nawet i do rana, więc nie ma, co czekać końca. Zwłaszcza, że jutro – choć później – również chciałbym poprowadzić jakieś lekcje dla ciebie. Chodźmy.

            Guwerner wstał i podał rękę hrabiemu, patrząc na niego zadowolonym wzrokiem, jakby chciał powiedzieć: „Widzisz? Jestem coraz bliżej.”

            -Paniczu? Pachniesz jakoś inaczej – głos demona, kiedy przebierał Ciela, mógł brzmieć na zdziwiony, lecz na pewno nie zmartwiony.

            -A cóż to? Chcesz może zanegować moją tożsamość? – Odpowiedział przekornie, gdy na jego ciało spadł biały materiał koszuli nocnej.

            -Nie, jednakowoż mój panicz nie powinien pachnieć już człowiekiem.

            -Wydajesz się niezadowolony, a przecież sam sprowadziłeś tu właśnie człowieka, z którym, jak by nie było, spędzam niezwykle dużo czasu.

            Demon zatrzymał się przed chłopcem. Mierzyli się wzrokiem; jeden cyniczny i rozbawiony, drugi jakby zamyślony. Tylko nad czym zastanawiać się mógł jego lokaj?

            -Smakowała ci ludzka dusza, paniczu? – Zmienił niespodziewanie temat czarnowłosy, zbliżając się, aby ściągnąć przepaskę z oka hrabiego.

            -Owszem, Sebastianie. Wybrałeś wyborną ofiarę jak na pierwszy raz – odrzekł, przyjmując nadal nieznaną taktykę.

            -Mogę wybierać jedynie takie, jeśli sobie tego zażyczysz – usłyszał przy swoim uchu. Już nawet nie irytował się na bliską obecność lokaja. Jakby na to nie patrzeć, cieszył się z tej niewielkiej odległości.

            Czarny kawałek skóry wylądował na stoliku nocnym przy łożu młodego Phantomhive’a z cichym dźwiękiem. W tym samym momencie ciało niebieskookiego zwaliło się na pościel z głuchym łoskotem, przygniecione demonem trzymającym teraz jedno kolano na materacu. Jego oczy jarzyły się delikatnie piekielną czerwienią.

            Chłopiec otworzył już usta, aby powiedzieć coś, cokolwiek, lecz nie wydał ostatecznie żadnego odgłosu. Michaelis za to, z dłońmi trzymanymi nadal na jego wątłych, bladych ramionach zbliżył się do jego twarzy i powoli zaczął ocierać o nią policzkiem.

            -Sebastian... – Wyszeptał hrabia mimo woli.

            Demon zaś przejechał nagle językiem po skroni, na której niedawno pocałunek złożył ktoś inny. Ciepły i mokry ślad, co prawda, pojawił się tylko jeden, lecz miał siłę o wiele większą.

            -Mój panicz nie będzie pachnieć kimś poza sobą lub mną. Dobranoc.

            Gdy lokaj wyszedł, cicho zamykając drzwi sypialni, na twarz Ciela wkroczył szeroki uśmiech, a jego błękitne dotąd ślepia pokazały swą prawdziwą barwę.  Barwę demonicznego szkarłatu.

            Oj, Sebastianie. Zaczynasz się giąć. Jednak gwiazdy mogą spełniać życzenia.